VVV – Volendam

I  De stilteminuut
De minuut stilte verplicht tot concentratie. En tot stil zijn. En tot gedachten aan de overledene. Al die verplichtingen leiden tot spanning, tot druk. ‘Als ik maar niet hoef te niezen tijdens de minuut stilte.’ De minuut stilte moet je horen, ze valt niet vast te leggen op een foto. Tegen dat beter weten in toch maar proberen. Druk op de knop.

Shit, geluid telefoon niet uitgezet. Het onder normale omstandigheden nauwelijks hoorbare piepje ter bevestiging dat de foto is gemaakt klinkt nu als een kanonschot. Weg concentratie, weg gedachten aan de overledene.   

II  De klap- en telefoonverlichtingaanminuut
Guus was 21. Dus is de 21e minuut de klap- en telefoonverlichtingaanminuut. Tegen zinloos geweld. Dat deze minuut in het Volendamvak al in de twintigste minuut begint, is mooi. Heel mooi. Dat Volendam uitgerekend aan het begin van deze minuut scoort is minder mooi. Dat de goal wordt afgekeurd is mooi. En om meerdere redenen terecht. 

Dat de duisternis in het stadion tekortschiet voor een optimaal effect van de verlichte telefoons doet er niet toe.  

III  De gezangminuten
De minuut stilte is indrukwekkend – ook omdat je dat nu eenmaal hoort te zeggen over een minuut stilte. De klap- en telefoonverlichtingaanminuut is mooi. De gezangminuten na afloop grijpen je naar de keel. Het stadion is al goeddeels leeggestroomd, alleen de tribune met de fanatiekste supporters is nog gevuld. Als de spelers op hun bedankrondje door het stadion bij die tribune arriveren, krijgen ze het spandoek in handen gestopt. Ze poseren ermee voor de tribune.



Gezangen, minutenlang. Een eredienst voor Guus.



You’ll never walk alone. Klonk het ooit oprechter?