VVV – Excelsior

Ja! Hij zit erin! Hij zit er godverdomme in!

In de trein. Mistroostig weer. M’n gedachten gaan terug naar 21 december 1975. 49 jaar geleden, we worden oud. Een zondag. Even mistroostig weer als nu, zij het iets mistiger. VVV – Haarlem, half drie. Onvergetelijke wedstrijd. Binnen een half uur 0-3, in de tweede helft terugkomen tot 2-3, de afgeladen volle Koel (ruim vijftienduizend) in vuur en vlam. En Mikan maar beuken. De gelijkmaker zat er niet meer in, toch is m’n kerstvakantie nooit beter begonnen. Maar nu in de trein dus. De Maasbrug over en dan, dan schijnt in de verte het verlossend licht. Vier brandende lichtmasten in een oceaan van mistroostigheid. Magisch. Mits je er gevoelig voor bent. Ik ben er gevoelig voor.

Vuurwerk als de spelers het veld betreden. Ik houd niet van vuurwerk. Ik houd wel van de rookwolken waarmee vuurwerk gepaard gaat. Het vuurwerk wordt afgestoken ter ere van de ingebruikname van een nieuwe geluidsinstallatie. Ik begrijp niet waarom de ingebruikname van een nieuwe geluidsinstallatie aanleiding zou moeten zijn voor vuurwerk. Ook met de ingebruikgenomen nieuwe geluidsinstallatie is de omroeper vanaf mijn plaats nog steeds onverstaanbaar. Ik vind dat fijn. Omdat ik niet de indruk heb dat ik ooit iets wezenlijks mis. Maar vooral omdat de al jaren haperende geluidsinstallatie het net-niet-imago van VVV versterkt. Overigens was Hay van Dreumel op 21 december 1975 wel verstaanbaar. Hay van Dreumel was altijd verstaanbaar. Luid en duidelijk. Ik hield van Hay van Dreumel.

Afwisselend miezel en regen. Zo nu en dan giet het. Waarschijnlijk daardoor ben ik omgeven door leegte. Alleen met de regen en de wedstrijd. Niemand schuin achter me. Ook geen kinderen ditmaal. Capuchon op en geen centje pijn. Ik ben er trots op vaste bewoner te zijn van de laatste onoverdekte betaald voetbaltribune in Nederland. Versterkt ook het net-niet-imago.

De eerste twintig minuten zijn bagger. Daarna ontvouwt zich een wedstrijd die me meesleept, de eerste dit seizoen. Ik droom van een 0-1-achter-2-1-voor-scenario, mijn favoriete scenario. Na de 0-1 begin ik geleidelijk te twijfelen aan de haalbaarheid van mijn favoriete scenario. Ik betrap mezelf geregeld op een vloek. Wat leegte om hem heen niet met een mens kan doen. Negen seconden voor tijd de gelijkmaker. Ja! Hij zit erin! Hij zit er godverdomme in! De 2-1 blijft vervolgens uit. Ik doe alsof ik het net-niet-imago van VVV vervloek.

VVV – TOP Oss

 

Kelderkraker.
Pijn aan de ogen.
Tenenkrommend.
Wassen neus.
De handen in het haar.
‘Dalik speule ze deze kánt óp. Ze zien zich nog án het werrem dreie.’
Poel des verderfs.
Bodemloze put.
De gifbeker leegdrinken.   
‘Ze mótte ens miër lef toëne en d’n bàl iërder nao veure goëje.’
Blindgangers.
Blinde paarden.
Blinde kippen.
Kippen zonder kop.
‘Wurrum goëje ze ederen bál nao veure?’
Sputterende motor.
Zand in de machine.
Vierkante wielen.
Doodlopende wegen.
Road to nowhere.
‘Ut wao niks, ut is niks en ut wüerdt niks.’
Boerenkoolvoetbal.
Hotseknotsbegonia.
Flipperkastvoetbal. 
‘Hoëg, hárd en wied, dá’s de Miëterik.’
Zo dood als een pier.
De lamme tegen de blinde.
Godgeklaagd.
Gebed zonder einde.
‘Neet verlaore.’
Radeloos.
Redeloos.
Reddeloos.
‘Toch de nul.’
Quelle horreur.
De hel.

‘Misschien andere club kiezen?’
Nee. Kan niet.
‘Alemannia Aachen?’
Nee. Kan niet.
‘Waarom niet?’
Onuitlegbaar.
 
De Man Schuin Achter Me. Wéér afwezig. Waar ben je toch gebleven? Man, ik mis je.

Zaterdag 21 december 16.30 uur: VVV-Excelsior.
Zin in.