VVV – TOP Oss

I
Wat de aanhang van Union kan leren van die van VVV is dat de gezangen in relatie moeten staan tot de wedstrijd. Niet ijzerenheinig vasthouden aan je repertoire maar reageren op wat er gebeurt. En vooral ook eens een veelzeggende stilte laten vallen als de wedstrijd er om vraagt. VVV-Top Oss is een wedstrijd met teveel veelzeggende stiltes.

II
Wat de wedstrijd lange tijd toch nog enigszins verteerbaar maakt, is het ontbreken van blessurebehandelingen. Het moderne voetbal kent nauwelijks grotere kwellingen dan de blessurebehandeling. Groot genoegen om er eens tachtig minuten van verstoken te blijven. De goal verpest alles. Je weet: nu kan een blessurebehandeling voor een Ossenaar zonder blessure niet meer ver weg zijn. Net zo is het.
  
III
Ook na een dramatische nederlaag behoort het rondje langs de tribunes tot de plichtplegingen. Zelfs vanavond. Zelfs als de tribunes al goeddeels zijn leeggestroomd. Alleen de allerfanatiekste supporters achter de goal aan Duitse kant zijn gebleven. Plus de gebruikelijke schare jonge fans bij de uitgang. Ze hopen op een handtekening of fotomoment met een van hun helden. Dat lijkt er vandaag niet in te zitten. Louter gebogen hoofden en strakke blikken. Zelfs Kees de Boer ziet ditmaal zijn adoratoren niet staan. Uiteindelijk maakt aanvoerder Rick Ketting zich toch los uit de rouwstoet, als enige.

Hij gaat met iedereen op de foto. Als laatste met de jongen van een jaar of tien die er als eerste stond. Hij is gehuld in een VVV-shirt. Rick poseert professioneel koel. En de jongen? ‘Look at his face, just look at his face!’, zou Barry Davies zeggen. Zielsgelukkig loopt hij naar z’n moeder.

En ik? Verzoend met alles. Over the moon.

VVV – Heracles

Op het aankondigingsbord ontbreekt de naam van de tegenstander. Even verderop weerklinkt carnavalsmuziek. Ook dat nog. De pijn wordt verzacht door botervlaai – ‘We vieren 120 jaar VVV’. Niet de verwachte drukte, integendeel. Kees de Boer loopt langs. Reserve ditmaal. Als enige van de reservisten gaat hij met enkele fans op de foto.

De opkomst. Met oorverdovend oogverblindend neusprikkelend vuurwerk. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is.

Een minuut stilte voor de aardbevingsslachtoffers. De schoonheid van een minuut stilte. Nergens een indringender minuut stilte dan in een voetbalstadion.

We gaan er eens goed voor zitten. Eerst nog de aftrap door de Venlose carnavalsprins. De Venlose carnavalsprins behoort doorgaans tot het menstype dat hoog te paard zit. In De Koel krijgt de Venlose carnavalsprins van dienst jaarlijks een lesje in nederigheid: niemand die hier op hem zit te wachten.

De aftrap. Eerste helft richting stad. Waarmee alle aangenaams van de eerste helft wel zo’n beetje is vermeld. Regen en kou vergroten de onaangenaamheid. Geen mannen schuin achter me ter opwarming. Wel recht voor me een ballenjongen. Het Hoofd Ballenjongens gaat, gehurkt, regelmatig met hem in gesprek. Vertederend. Z’n vader?

Ook recht voor me een jonge steward die met het gezicht naar de tribune het publiek in de gaten moet houden. Terwijl in VN5 niets in de gaten valt te houden. Na tien minuten druipt ze af, samen met de andere stewards.

Kees de Boer gaat warmlopen, al voor rust. Of uitgerekend hij nu de eerst aangewezen persoon is om het lek boven te krijgen?

Rust. Aftrap tweede helft. Naar de Duitse kant nu. Kees de Boer nog steeds in trinna. Spel nog even belabberd. Kees de Boer valt in.

Langzaam komen wedstrijd en stadion tot leven. 1-1! Venema! Extase.

Corner van rechts. Bal valt voor voet Kees de Boer. Hij draait zich om z’n as en schiet in. Het zal toch niet? Het zal! 2-1! Extase. Dankliederen voor Boer Kees.

Vijf minuten later, tien minuten voor tijd. Van Rooijen. Buitenkant links, binnenkant paal. 3-1! Wereldgoal! Extase.

In da pocket? In da pocket! Zo fijn.

Roda verloren. Soms valt alles als straont in en mendje.