VVV – AZ

1. Voorjaar 1979. Het tegen degradatie strijdende VVV speelt in De Koel een inhaalwedstrijd tegen AZ. Geen idee of ze kloppen, maar vier aspecten van de wedstrijd staan in m’n geheugen gegrift: 1. de wedstrijd werd op een doordeweekse avond gespeeld; 2. AZ, meestrijdend in de top van de ere-divisie, is superieur, maar komt niet verder dan een magere 1-0; 3. terwijl we al richting uitgang lopen, gebeurt het ongelooflijke: in de 94e minuut bezorgt Willy Bothmer VVV met een afstandsschot alsnog een puntje; 4. de extase waarin ik daarna verkeer.

2. 25 november 2018. Bijna veertig jaar later, weer in De Koel tegen AZ, ditmaal geen inhaalwedstrijd. Inzet ditmaal: de vierde plaats op de ranglijst. Opnieuw is AZ superieur, opnieuw weet AZ dat niet in de score tot uiting te brengen. Ditmaal komt het niet verder dan een magere 2-1. En dan gebeurt in de 94e minuut opnieuw het ongelooflijke. De Willy Bothmer van nu heet Patrick Joosten. Opnieuw verkeer ik in extase. Vijf seconden dan. Want buitenspel. Of toch niet? Nee dus, zegt de VAR. Maar mijn extase ben ik kwijt.

3. Hoofdrolspeler was weer eens de VAR. Ik houd niet van de VAR. De VAR brengt hoop en vertwijfeling. Dat verhoogt het spektakel, kun je zeggen. Maar de VAR temt tegelijkertijd emoties. De vreugde en het verdriet worden door de VAR verzacht, ze zijn minder groot, minder intens, minder puur. En dat verlies weegt veel zwaarder dan de winst van de introductie van de VAR.

4. Mijn top 3 van vanavond in mijn tribuneomgeving gehoorde slechte grappen: 3. ‘Verstappen heeft sneller een pitstop gemaakt dan dat Seuntjes zich draait’; 2. ‘Je krijgt geen pakje in je schoen van de Sint, hoor Manschot!; 1. ‘Heb je het koud? Het heet hier niet voor niets De Koel.’

VVV – Fortuna Sittard

26e minuut: helft van de helft van Fortuna. Susic speelt Hem de bal door de lucht aan. Vervelende bal eigenlijk. Niet voor Hem. Met Zijn rug naar het doel neemt Hij de bal ineens uit de lucht en opent op rechts naar Rutten. ‘Geluk, Hij had Rutten helemaal niet gezien’, zegt T., mijn tribunegenoot. Ik weet wel beter.

56e minuut: Rutten stuurt Hem op rechts de diepte in. Zonder dat Hij de bal aanneemt slingert Hij de bal ter hoogte van het strafschopgebied hoog door de lucht helemaal naar links, naar Grot. ‘Is dit de bedoeling?’, hoor ik commentator Frank Snoeks thuis later zeggen. In het stadion uit ik woorden van gelijke strekking richting T. ‘Natuurlijk had Hij dat gezien’, zegt T. Hij heeft gelijk: hoe kan ik nou ook aan Hem twijfelen? Hij ziet alles.

Als ik me over een week, een maand, een jaar, nog íets herinner van VVV – Fortuna Sittard dan zijn het deze twee momenten. Als Lars Unnerstall de Onwankelbare Toren is van VVV, dan is Ralf Seuntjens het Alziend Oog. Een niet ogend Alziend Oog. Dat niet ogende is de reden dat de door mij hoog geachte T. – tot mijn grote frustratie – altijd een beetje lacherig doet over het Alziend Oog. Of moet ik zeggen ‘deed’? Heeft die bal in de 56e minuut hoog door de lucht helemaal naar links, naar Grot, T. dan eindelijk tot inzicht gebracht? Was dít zijn bekering tot het Alziend Oog? Dat zou me nog meer waard zijn dan die drie punten.

Het Alziend Oog doet me altijd een beetje denken aan Matthew Le Tissier, cultheld van Southampton in de jaren negentig van de vorige eeuw. Zelfde lichaamsbouw, zelfde slepende tred. Evenmin gracieus, eveneens traag ogend. Eveneens een perfecte balbehandeling, eveneens in staat oplossingen te zien die normale stervelingen nooit zullen zien.

De Onwankelbare Toren of het Alziend Oog: wie zou ik het meest missen? Eerlijk? Nou dan: het Alziend Oog – laat de Onwankelbare Toren het niet horen.  

Feyenoord – VVV (2)

1498   seconden in auto’s op en neer naar stations gezeten
14766 seconden in treinen gezeten
3713   seconden op treinen gewacht
1784   seconden in trams gezeten
326     seconden op trams gewacht
258     seconden op stadiontrappen gelopen
846     seconden van tram naar stadioningang gelopen
4537   seconden op een Kuipstoeltje gezeten
3128   seconden van stadion naar station gelopen

voor

36       seconden voetbal

en

0         seconden spijt

 

Feyenoord – VVV (1)

Zondag Feyenoord – VVV. Ik ga met de trein. Net als in 1976.

Ik was 11. Voor het eerst in vijftien jaar speelde VVV weer eens in de ere-divisie. Om de veertien dagen puilde De Koel uit. VVV was hot. Zó hot dat op zondag 5 december een speciale supporterstrein naar Rotterdam zou rijden voor Feyenoord-VVV. Natuurlijk moest en zou ik mee. Voor de eerste keer naar De Kuip en dan nog wel voor Feyenoord-VVV! Dat kwam evenwel absoluut niet im Frage: als bij ons thuis één dag heilig was, dan wel 5 december. Mijn ouders waren onvermurwbaar, ik ontroostbaar. Maar ziedaar, voor één keer zat het mee: de wedstrijd werd afgelast en twee weken later opnieuw geprogrammeerd. Nieuwe ronde, nieuwe kansen! Wonder boven wonder bleken nog kaartjes beschikbaar en zo spoorde ik op 19 december met mijn vader, een oom en een neefje in een volle trein – drieduizend supporters volgens Dan wordt een goal geboren …,  maar dat lijkt me aan de wel erg hoge kant – naar Rotterdam. Een bijzondere ervaring. Zó bijzonder, dat ik er dezelfde dag nog een verslag van maakte:

De heenreis

Vanmorgen om half tien gingen we [neef] P.V. in Blerick ophalen. Hij ging samen met J., J. en Wim Moorman naar de voetbalwedstrijd Feijenoord-VVV. We gingen daarheen met de trein. Om kwart over tien waren we weer in Horst. Daar wachtten we een half uur. Daarna reden we naar het station Horst-Sevenum. Nadat we daar eventjes hadden gewacht kwam daar om elf uur de trein aan. Nadat we nog een joekskapel gehoord en gezien hadden stapten we in de overvolle trein. We kwamen o.a. langs de volgende steden: Helmond, Eindhoven, Tilburg, Breda en Dordrecht. In Eindhoven had de trein vijf minuten stilgestaan. We kwamen om kwart voor één aan in Rotterdam. Daar stapten we vlak voor de “Kuip” uit de trein. Nadat we nog even naar een goed plaatsje hadden gezocht zaten we om kwart over één op de overdekte zittribune.

De wedstrijd

Nadat we nog drie kwartier in het koude stadion hadden gezeten begon de wedstrijd om twee uur. Na 45 seconden scoorde Dick Schneider 1-0. Dit was een fikse tegenvaller voor de VVV-spelers en supporters. Na dit doelpunt riepen de Feyenoord supporters al “tien, tien …”. Iedereen dacht dat Feyenoord nu gemakkelijk de overwinning zou behalen. Het tegendeel was echter waar. De Feyenoord-aanvallers konden niet door de VVV-verdediging komen. Tot de rust bleef de stand 1-0 voor Feyenoord. Na de rust was VVV zeer goed. In de 53-ste minuut kreeg VVV een vrije schop. Albert van der Weide nam deze vrije trap. Hij schoof de bal zeer onverwachts naar de op rechts vrijstaande Marinus van Dinter. Deze trapte de bal keihard achter de verbaasd toekijkende keeper Eddy Treytel. De stand was nu dus 1-1 geworden.

Na dit doelpunt moest Feyenoord wel naar voor. De Duitse keeper van VVV – Vieten – kreeg het nu druk. Maar wederom bleek hij een betrouwbaar sluitstuk te zijn. Feyenoord bleef in de daaropvolgende 25 minuten de bal alleen maar hoog voor de goal gooien. Dit had echter geen succes. VVV daarentegen kreeg nog een paar goede kansen. De beste kans kreeg Stevan Kurcinac twee minuten voor het einde. Nadat hij Van de Korput en Vos met een mooie beweging had omspeeld kwam hij alleen voor keeper Treytel. Stevan had een grote kans, maar … hij schopte in de grond. Hierna kreeg Feyenoord nog wat kansjes maar de stand bleef 1-1. De VVV-supporters waren natuurlijk door het dolle heen. Wie had dit verwacht?’

Veel mooier zou het daarna niet meer worden.