Donderdag. Mailtje van de club: ‘VVV-Venlo
is zo’n club, die zit in je genen. En kruipt in je hart. Om daar nooit meer uit
weg te gaan! We kennen het gevoel! Zonder jullie kan VVV niet bestaan. Bedankt
voor jullie onvoorwaardelijke geloof in onze prachtige club!’ Tot tranen
toe geroerd. Ik doe er toe! Zonder mij kan onze prachtige club niet bestaan. Meer
dan veertig jaar heb ik me afgevraagd wat daar toch op een bepaald moment in m’n
hart was gekropen en er sindsdien nooit meer uit is weggegaan. En nu dan
eindelijk het verlossende antwoord: VVV, onze prachtige club! Zou het feit dat
er geelzwart bloed door m’n aderen stroomt dan misschien eveneens iets van doen
hebben met onze prachtige club?
Vrijdag. Mezelf voor de tweede keer dit seizoen veroordeeld tot de rol van
bankzitter. Gezelschap van Larsje, behaaglijk temperatuurtje, natje en droogje
binnen handbereik. Alle voorwaarden voor een heerlijk avondje zijn geschapen. Twintig
minuten lang het geijkte patroon: VVV controleert, van Emmen geen spoor. 1-0, uitsluitend
en alleen dankzij Ralf Seuntjens. Geen vuiltje aan de lucht. En dan ineens die
rode kaart. ‘Onbesuisd en dom’, zegt Maurice Steijn er na afloop over. Van je
trainer moet je het maar hebben. Onze trainer die toch al geen onvoorwaardelijk
geloof in onze linksback lijkt te hebben. Zoals onze trainer ook al geen
onvoorwaardelijk geloof in onze vorige linksback (Fleuren inderdaad) leek te
hebben. Zit onvoorwaardelijk geloof in linksbacks dan niet in de genen van onze
trainer? Is onvoorwaardelijk geloof in linksbacks nooit in het hart van onze
trainer gekropen? Zit onvoorwaardelijk geloof in linksbacks überhaupt niet in
genen van trainers en kruipt het überhaupt nooit in hun harten? Wat zegt dit
over mijn eigen voetbalcarrière? Zou ik het Nederlands elftal hebben gehaald
als ik géén linksback was geworden? Mijn onvoorwaardelijke geloof in trainers wankelt
ineens. Wat een heerlijk avondje moest worden, is ontaard in een verwarrend avondje.
Zaterdag. Lees nog tien keer het mailtje van donderdag. Glim van trots, ben er
weer helemaal bovenop. Doe er nog steeds toe.
‘Goan toch allemoal truuk noa de Kroënenbèrg, boere!’, schreeuwt de man schuin
achter me in de 83e minuut. Vak VN5, collectief weggedut in de warme
oktoberzon, schrikt wakker. Verrek ja, er is hier een voetbalwedstrijd gaande. Zijn
wij, VN5’ers, even vergeten. Maar is het gek? Alle spektakel in deze wedstrijd
zit tot dusverre samengebald in de eerste minuut van de wedstrijd: steekpass
Ralf Seuntjens – Peniel Mlapa wordt onderuit gehaald door de keeper – penalty –
Mlapa zelf schiet onberispelijk in – 1-0. Wedstrijd gespeeld, ADO is
machteloos, VVV vindt het verder wel goed.
‘Goan toch allemoal truuk noa de Kroënenbèrg, boere!’, is een schreeuw van
frustratie van de man schuin achter me over het stilzwijgen van VN5. VN5 is een
vak vol theaterpubliek. Juichen bij een goal, een beschaafd applausje bij een
geslaagde actie, licht gefluit bij een onbegrijpelijke beslissing van de
scheidsrechter. Daarmee heb je het wel zo’n beetje gehad. Zelfs de massaal
gezongen oproep om te gaan staan voor VVV krijgt ons VN5’ers doorgaans niet op
de been. En ik? Ik zou willen dat het anders was, maar ik ben het prototype van
een VN5’er. Te geremd om mijn emoties te delen met andere tribuneklanten.
‘Goan toch allemoal truuk noa de Kroënenbèrg, boere!’, roept de vraag op waarom
de man schuin achter me denkt dat wij VN5’ers allemaal uit Kronenberg komen. De
vraag ook waarom hij denkt dat wij VN5’ers allemaal boeren zijn. De vraag ook
waarom hij denkt dat boeren collectieve stilzwijgers zijn. De vraag ook of hij misschien
een traumatische ervaring heeft opgedaan in Kronenberg of met Kronenbergers. Ik
zal de volgende keer eens bij ‘m informeren. Of misschien ook wel niet. Toch te
geremd.
‘Goan toch allemoal truuk noa de Kroënenbèrg, boere!’, leidt er wel toe dat wij
VN5’ers net op tijd weer helemaal bij de les zijn. Jay-Roy Grot maakt de 2-0 na
een ouderwetse scrimmage – om de een of andere reden zijn scrimmages altijd
ouderwets – en de overwinning plus de vijfde plaats zijn definitief
veiliggesteld. Iedereen tevreden, inclusief wij VN5'ers. En de schreeuwer schuin achter
me. Al zal hij vanavond in z’n stamcafé in Boalder, d’n Bookend, Holt-Bliërick of
’t Ven ongetwijfeld de gelegenheid te baat nemen om z’n frustraties over ons VN5’ers
te delen met z’n drinkmaten.
Oh ja, niet vergeten te vermelden: de uit 1687 daterende parkeerplaats vóór De
Koel is gerenoveerd!
Zondag 12 september 1976 was een bijzondere dag in mijn leven. Zondag 12
september 1976 was de dag van mijn allereerste VVV – PSV. De promovendus tegen
de landskampioen. De promovendus won. Met 2-0, doelpunten Stefan Kurcinac en
Mikan Jovanovic. Ik was erbij, samen met 15.000 anderen.
In de 42 jaar die volgden op zondag 12 september 1976 speelden VVV en PSV nog
28 competitiewedstrijden tegen elkaar. Meestal was ik erbij, zowel in Venlo als
in Eindhoven. Maar 42 jaar lang gebeurde niet meer wat op zondag 12 september
1976 gebeurde: een VVV dat wint. Zelfs niet op 2 augustus 2009, toen VVV onder
leiding van een fenomenale Keisuke Honda PSV bij tijd en wijle alle hoeken van
het eigen Philips Stadion liet zien. Toch bleef het bij 3-3.
Altijd van PSV winnen zou saai zijn. Maar één keer per decennium mag toch wel?
Zodat je weer voor de komende tien jaar tegen het leven bent opgewassen. Is
zelfs dat al teveel gevraagd? Blijkbaar wel, want ook gisteren ging het weer
mis. Als Ralf Seuntjens die bal er na 18 minuten en 57 seconden nou eens gewoon
in had geschoten? Maar ‘als’ – cliché der clichés – telt niet in het leven en
al helemaal niet in het voetbal.
Verder business as usual. Ongastvrije
ontvangst, behoorlijk vol uitvak, de keuze tussen kijken door een net of kijken
door plexiglas, bombastische muziek, muisstil thuispubliek, VVV-supporters in full voice, plichtmatig PSV, reddingen
van Larsje, zich tekort gedaan voelende PSV-spelers, -trainers en -supporters,
speldenprikkend VVV, niet weggespeeld worden en toch verliezen. En – ik kan het
niet ontkennen – mijn frustratie. Mijn gigantische frustratie. Wat zou het
leven toch fijn zijn als VVV ooit weer een keer van PSV won.
Zondag 17 maart 2019, 12.15 uur, De Koel: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
