Zondag 12 september 1976 was een bijzondere dag in mijn leven. Zondag 12
september 1976 was de dag van mijn allereerste VVV – PSV. De promovendus tegen
de landskampioen. De promovendus won. Met 2-0, doelpunten Stefan Kurcinac en
Mikan Jovanovic. Ik was erbij, samen met 15.000 anderen.
In de 42 jaar die volgden op zondag 12 september 1976 speelden VVV en PSV nog
28 competitiewedstrijden tegen elkaar. Meestal was ik erbij, zowel in Venlo als
in Eindhoven. Maar 42 jaar lang gebeurde niet meer wat op zondag 12 september
1976 gebeurde: een VVV dat wint. Zelfs niet op 2 augustus 2009, toen VVV onder
leiding van een fenomenale Keisuke Honda PSV bij tijd en wijle alle hoeken van
het eigen Philips Stadion liet zien. Toch bleef het bij 3-3.
Altijd van PSV winnen zou saai zijn. Maar één keer per decennium mag toch wel?
Zodat je weer voor de komende tien jaar tegen het leven bent opgewassen. Is
zelfs dat al teveel gevraagd? Blijkbaar wel, want ook gisteren ging het weer
mis. Als Ralf Seuntjens die bal er na 18 minuten en 57 seconden nou eens gewoon
in had geschoten? Maar ‘als’ – cliché der clichés – telt niet in het leven en
al helemaal niet in het voetbal.
Verder business as usual. Ongastvrije
ontvangst, behoorlijk vol uitvak, de keuze tussen kijken door een net of kijken
door plexiglas, bombastische muziek, muisstil thuispubliek, VVV-supporters in full voice, plichtmatig PSV, reddingen
van Larsje, zich tekort gedaan voelende PSV-spelers, -trainers en -supporters,
speldenprikkend VVV, niet weggespeeld worden en toch verliezen. En – ik kan het
niet ontkennen – mijn frustratie. Mijn gigantische frustratie. Wat zou het
leven toch fijn zijn als VVV ooit weer een keer van PSV won.
Zondag 17 maart 2019, 12.15 uur, De Koel: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten