I
II
Over het voetbal.
Voor één keer dan.
Omdat het ook al zo wonderschoon was.
Manchester City,
Napoli,
Real Madrid,
Bayern München,
Paris St. Germain.
Het verbleekt allemaal bij Jong AZ.
Het Jong AZ van gisteren dan.
Die enorme rust aan de bal.
Die elegantie.
Die perfecte balbeheersing.
Die zelfverzekerdheid zonder in arrogantie te vervallen.
Dat voortdurend in beweging zijn.
Dat steeds de voetballende oplossing zoeken.
Dat de bal telkens laag houden.
Zo ontzettend mooi kan voetbal dus zijn.
(Iemand gaat nu zeggen:
‘Het werd ze ook wel heel makkelijk gemaakt.’
Klopt.
Evengoed moet je het maar kunnen.
VVV zou het niet kunnen.)
Voor de rest louter vette shit. Denk daarbij aan
a) treinvervangend busvervoer. Met als gevolg: géén station dat wolkjes supporters uitspuugt, géén gezamenlijke, verwachtingsvolle, lange mars d’n berg op richting stadion.
b) een vol stadion dat voor meer dan de helft is gevuld met toeschouwers die zijn binnengekomen op een (bijna) gratis kaartje. Toeschouwers zonder intrinsieke motivatie. Wat krijg je dan? Een continue deken van geroezemoes, van geneuzel over niks, van geklaag over de lange rijen bij de verkooppunten van spijs en drank. Met, op z’n best, het voetbal als decor.
c) een vol stadion dat voor meer dan de helft is gevuld met kinderen zonder intrinsieke motivatie. Nee, die formulering kan beter: een vol stadion dat voor meer dan de helft is gevuld met kinderen zonder intrinsieke motivatie voor het voetbal. Wat ertoe leidt dat andere intrinsieke motivaties hun kans schoon zien. Zoals de intrinsieke motivatie elke tien seconden in een zak paprikachips te graaien. Of de intrinsieke motivatie de godganse tijd bezig te zijn met je telefoontje. Of de intrinsieke motivatie uitsluitend aandacht voor elkaar te hebben. Of de intrinsieke motivatie elke twee minuten van plaats te veranderen.
Correctie: voor de rest echt niet louter vette shit. Het weer was fantastisch, de wandeling d’n berg af genoeglijk, het treinvervangend busvervoer tiptop, het gemijmer over de avond aangenaam.
