VVV – Telstar

Tegen de verwachting in wind mee op de fiets. Mooi.
Droog. Nog mooier.
Trein op tijd. Fijn. ‘U merkt dat we hier op de brug over de Maas langzamer rijden dan naar normaal. Dit komt omdat we te vroeg zijn.’

***

De trage gang d’n Berg op.
Nog steeds droog.
Vijf opgeschoten jongelingen.
‘Meneer, gaat u ook naar het voetbal?’
‘Jazeker.’
‘Hé, jongens, deze meneer gaat ook. Een echte VVV-supporter.’
Ik voel me bekeken. En bescheten.
[Andere jongen tegen Noah, die belletje trekt] ‘Niet doen, Noah!’
‘Waar zit u?’
‘VN.’
‘Hé, wij ook.’
Zou het?
[Andere jongen tegen Noah, die nogmaals belletje trekt] ‘Noah, doe dat nou verdomme niet.’
‘Noah is mijn broer, maar nu even niet.’
‘Begrijpelijk.’
Dan vertragen ze hun pas en roepen Noah hardhandig tot de orde.

***

Dertig meter voor de ingang ligt een handveger op het asfalt.
Symbolisch?
Niet vergeten na de wedstrijd te kijken of ie er nog steeds ligt.

***

Bij de ingang worden gele kerstmutsen uitgedeeld.
Ik weiger.
Uiteraard.
Mezelf eenmaal op een dag bescheten voelen is genoeg.

***

Stoeltje droogvegen.
Foto maken.
Foto whatsappen.
Hopen op reacties waaruit medelijden spreekt.
Valt tegen.

***

Warming-up.
Onderaan het hek twee jongetjes.
Met gele kerstmuts.
Uiteraard.
‘Simon!’, roepen ze.
Simon Janssen is de beroerdste niet en komt hen snel even een handje geven.
Het ene jongetje ondergaat het gelaten.
Het andere is totaal van de kaart, ergens ver voorbij de zevende hemel. Hij weet zich geen raad met z’n emoties.
Ik voel me weer even 11. In Wageningen. VVV is net gepromoveerd naar de eredivisie. De spelers gooien de zojuist ontvangen bloemen in het publiek. Uit het door Jacques Hermans over het tribunehek gegooide boeket vang ik één bloem op. Een paarse.

***

Of het regent, is de vraag in de rust.
‘Af en toe.’

***

Voortdurend spreekkoren en gezangen gericht tegen de rvc.
Toch symbolisch, die handveger?

***

Tweede helft.
Regengordijnen.
Steeds groter zelfmedelijden.

***

Oh ja, er is ook een wedstrijd gaande.
Matig, moeizaam.
Stroperig vooral. Voortdurend onderbrekingen, gedoe, irritaties.
Geen tempo.
Scheidsrechter die fluit als hij niet moet fluiten en niet fluit als hij wel moet fluiten.
Misschien toch tijd om m’n voorheen genadeloze oordeel over Lathouwers eens te gaan herzien. Net als m’n voorheen redelijk positieve oordeel over Kosidis. En m’n voorheen redelijk positieve oordeel over Berden dan ook maar meteen.
Doesburg twee keer onnodig geel in tien minuten. Focking irri.
Maar goed, niet te kritisch, ze hebben gewonnen, doen nog mee in de strijd om plaats 8 en vooral een godswonder dat ze überhaupt nog bestaan. Ondanks de rvc. Of dankzij de rvc?

***

Afgelopen.
Vergeten te kijken of de handveger er nog ligt.
Natuurlijk.

***

Met elke stap d’n Berg af gaat het harder regenen.
Rennen.
Rillen.
Zelfmedelijden.

***

Trein vertrekt met tien minuten vertraging.
Station Blerick. ‘We staan hier langer stil dan normaal omdat we moeten wachten op een passerende goederentrein.’
22.57 uur station Horst-Sevenum.
Droog.
Wind minder tegen dan verwacht.
In de verte schijnt zachtjes het verlossend licht.

VVV – FC Dordrecht

Wat twee dagen na dato nog is blijven hangen:

1. de hoofdrol voor de totaal overbelichte digitale reclamebebording langs het veld. Hoogst irritant. En volstrekt ongepast. Reclameborden dienen hun plaats te kennen, zich erbij neer te leggen dat ze slechts een bijrol spelen, dat ze niet meer dan decor zijn, dat ze überhaupt blij moeten zijn dat ze hier mogen figureren.

2. de prangende vraag wat er dit seizoen in het hoofd van Rick Ketting omgaat nadat hij de toss heeft gewonnen. Ter verklaring: elke VVV-aanvoerder die de toss wint is het aan de supporters in het algemeen en mij in het bijzonder verplicht er bij tosswinst voor te kiezen dat VVV de eerste helft het doel aan de Duitse kant verdedigt en bijgevolg de tweede helft aanvalt op het doel aan de Duitse kant. Rick Ketting heeft dit seizoen enkele malen gezondigd tegen deze verplichting, laatstelijk tegen Cambuur. Onvergeeflijk. Vrijdag hield hij zich weer aan de verplichting. Beloning: een overwinning en een goal. Lesje hopelijk voor altijd geleerd.

3. de combinatie van shirt met korte mouwen en handschoenen bij Ilias Sebaoui en later ook Ilias Bronkhorst. Potsierlijke aandachttrekkerij. Als het anders is hoor ik het graag van een der beide Iliassen.

4. de twee mannen achter me (de Man Schuin Achter Me weer eens niet aangetroffen) die hun gewauwel over de hiëre- en dameszitting in Sjiwa onderbreken om enige woorden te wijden aan de reclamebebording: ‘Wát en verleechting, man!’

5. de onvoorstelbaar slechte grappen over het te laat komen van Soulyman Allouch.

6. de kou, ondanks een temperatuur van acht graden.

7. Soulyman Allouch die een minuut nadat hij is ingevallen, zijn veters opnieuw moet strikken. Zou Rick Kruys hebben overwogen hem stante pede te wisselen?
 
8. het jongetje onderaan op de eerste rij dat de handschoenen scoort van Luca Plogmann, de geblesseerd uitgevallen keeper van FC Dordrecht. Het jongetje, steevast in het gezelschap van zijn moeder, moet inmiddels een indrukwekkende hoeveelheid van zulke parafernalia in zijn bezit hebben: bij elke thuiswedstrijd scoort hij wel iets in de categorie van het reservefluitje van de scheidsrechter, het polsbandje van de rechtsback, de schoenveters van de midvoor, het haarbandje van de centrumverdediger, het spuitbusje van de scheidsrechter of de kniebandage van de linksback.  

9. de volstrekt niet ter zake doende maar desalniettemin hoogst interessante vraag of Levi Smans dan wel Simon Janssen dit seizoen de beste VVV-speler is. Antwoord: Levi Smans.  

10. de vraag of Richard Sedláček weet wie Mickey Oestreich is.