VVV – Jong Ajax

I
Halverwege station en stadion. Een man fietst me voorbij. Hij stopt tien meter verder en draait zich om.
‘Ha, Wim!’
‘Heej Wim!’
Wim meets Wim, gewaardeerd collega van weleer. Jaren geleden dat we elkaar hebben gezien.
‘Hoe gaat het?’
‘Goed. En met jou?’
‘Ook goed.’
‘Is niet veel, hè, dit jaar?’
‘Ongelooflijk dat ze zo hoog staan.’
‘Zegt ook wel iets over de concurrentie.’
‘Vooral thuis is het niks.’
‘Waar zit je?’
‘Lange kant, onoverdekt.’
‘Ik ook. Elke wedstrijd regen en kou dit seizoen.’
‘Ach ja, maar het blijft leuk.’
‘Precies. Fijne wedstrijd dan maar.’
‘Jij ook!’

II
Ellendige eerste helft. Net voor rust begint het te regenen. Gefluit en boegeroep als de spelers het veld verlaten. Braken en Ketting maken duidelijk daar niet van gediend te zijn. Ze manen de fans aan de Duitse kant tot meer enthousiasme. Geen bekers meer op het veld mogen gooien en dan ook nog eens enthousiast moeten zijn over iets waarover je onmogelijk enthousiast kunt zijn. Ga er maar aan staan. Toch kwijten ze zich van de hen opgelegde taak. Zij (de fans) loyaal tot op het bot en zij (de spelers) gevlogen bij de eerste de beste gelegenheid die zich voordoet.

III
Net iets minder ellendige tweede helft. Het blijft miezeren. Gelukkig is De Man Schuin Achter Me er weer. Bij elke corner: ‘Let op Ketting! Hij gaat scoren!’ Ketting scoort niet. Natuurlijk niet.

IV
68e minuut. Onnavolgbare rush van de linksback van Ajax, ik vermoed dat ie Tristan Gooijer heet. Een stuk of vijf VVV-spelers hebben het nakijken. Niet te beschrijven zo mooi. Met eigen ogen gezien. Ik. In De Koel. Bijblijver.

V
Jong Ajax heeft jonge fans. ‘Verafgoders’ is misschien een beter woord. Hoe dan ook moeten ze de baard nog in de keel krijgen. Wat zorgt voor een koorknapengeluid als Jong Ajax scoort of (in blessuretijd) voor open goal mist. Machtig. Met eigen ogen gehoord. Ik. In De Koel. Bijblijver.

VI
Halverwege stadion en station. Velen fietsen me voorbij. Niemand stopt tien meter verder om zich om te draaien. Ook Wim niet. Imaginaire dialoog dan maar.
‘Ha, Wim!’
‘Heej, Wim!’
‘Triest, hè.’
‘Ongelooflijk, ja.’
‘Ze hebben niks te zoeken in de nacompetitie.’
‘Inderdaad. En weer die regen.’
‘Zeiknat geworden, ja.’
‘Ach ja, maar het blijft leuk.’
‘Precies. Tot de volgende keer dan maar.’
‘Ja. Hojje.’
‘Hojje.’

VVV – Eindhoven

‘En, gaan ze de nacompetitie halen?’, vraagt De Stadsdichter als ik de foto hierboven maak.
‘Natuurlijk niet.’

De Man Schuin Achter Me is er weer eens niet. Hij geeft vaker niet thuis dit seizoen. Als ie wel thuis geeft, is De Man Schuin Achter Me meestal niet te verstaan. Ernstig.

De man enkele plaatsen verder schuin achter me is er wel. Hij heeft me twee wedstrijden geleden ontmaskerd. De man enkele plaatsen verder schuin achter me moet zijn hoofdletters nog verdienen.

Voor en naast me een stuk of acht bakvissen. Dorpse bakvissen. Ze gedragen zich zoals het bakvissen betaamt: giebelend, kakelend over mannelijke leeftijdgenoten, geen moment aandacht voor de wedstrijd, telefoontjes permanent in de aanslag.

Onderaan het hek een jongen van een jaar of 12. Met een begeleider, ik vermoed zijn opa, al zou het ook z’n vader kunnen zijn. Of god weet wie, maar laten we het z’n opa noemen. De jongen heeft de avond van z’n leven. Opa nog veel meer. Zelden een opa zo zien genieten van z’n kleinzoon als deze opa.

Eerste helft. Waardeloos. Gefascineerd door de nummer 14 van Eindhoven. Rechtsbenig, spelend hangend op links, telkens kiezend voor de voetballende oplossing, dankbaar profiterend van de ruimte die hij krijgt. Pjotr Kestens, 21, Belg, geboren in Gent.

Rust. Bezoekje van De Stadsdichter. Even lekker samen greke. Genieten is fijn, even lekker samen greke misschien wel fijner. Nee, dat wordt niks meer vandaag, weten we zeker. De Stadsdichter geeft ze in de tweede helft nog tien minuten, anders gaat ie lekker naar huis.

Tweede helft. Na drie gemiste kansen staat het binnen vijf minuten 1-1. Het stadion ontploft, de bakvissen vallen voor even stil. Alle ellende in één klap weggespoeld, ineens is het een enerverende wedstrijd. Waarna het langzaam maar zeker weer inkakt. En 1-2 wordt. Pjotr Kestens, in de tweede helft onzichtbaar, wordt gewisseld. Vijf minuten later wordt het 2-2. Het stadion ontploft, de bakvissen vallen weer voor even stil.

Afgelopen. Dankbaar applaus. Onderaan het hek een lange rij jonge fans, hopend op een selfie met hun helden. Venema, Van der Gouw, Smans, Janssen, Van Rooijen, allemaal komen ze langs. De jongen van een jaar of 12 is er ook weer, in zijn kielzog z’n minzaam glimlachende opa. Helemaal aan het einde van de rij jonge fans staan twee jongens met down. Het stadion is intussen nagenoeg verlaten. Venema en consorten zullen toch wel het geduld hebben ook die laatste twee smachtenden van dienst te zijn? Dat hebben ze. Ik ben weer verzoend met alles. Van De Stadsdichter geen spoor meer.

Vanmorgen. De krant. De trainer wordt geprezen om z’n wissels. Dubieus compliment.

Willem II – VVV

I

Kingo. Wapperende jaspanden, zwembandsjaal, teletubbiebroek, buitenproportioneel lange staart. Er zijn koningen met een minder sjofele uitstraling. Maar, het dient gezegd, de getapte jongen uithangen gaat ‘m goed af.

II

Hup Willem II stoere kerels,

Trots van het voetballand.
Denk aan je roem en glorie,
Denk aan de vriendschapsband
't Rood-Wit en Blauw onzer vad'ren
Kleurt Willem II zo goed
Het geeft te allen tijde
spelers leeuwenmoed

Enzovoort. Uit 1928. Zo mooi.

III

Een van de raadselen van het moderne voetbal: waarom zijn bij wedstrijden overdag zo vaak de lichtmasten aan? Of is het de zon die in de lampen weerkaatst? Nee toch?

IV
Voor ons, op de eerste rij, een stuk of zes, zeven Frans sprekende jongemannen. Behoorlijk beneveld, ondanks het vroege aanvangstijdstip. Bij elk ook maar enigszins gevaarlijk ogend moment voor het VVV-doel springen ze op. Hetgeen betekent dat ze bijna continu staan.

V
Er was een kortstondige periode dat Kees de Boer géén ergernis bij me opriep. Die periode is voorbij. Kees de Boer roept weer ergernis bij me op. En dat ergert me. Want wie is Kees de Boer dan wel dat ik me door hem uit m’n evenwicht laat brengen? Zelfanalytisch onderzoek lijkt uit te wijzen dat het vooral de combinatie van belabberd spelen en voortdurend wild gebarend ageren tegen de scheidsrechter is die m’n ergernis wekt.

VI

In de rust verplaatsen we ons een rij of vijftien naar boven om verlost te zijn van de opspringende benevelde Frans sprekende jongemannen. Beter overzicht, zelfde uitzinnige sfeer, geen opspringers, even machteloos VVV. 72e minuut, man schuin achter me: ‘Het lijkt wel alsof dat VVV er helemaal doorheen zit.’ Precies.

VII
Brian Koglin roept géén ergernis bij me op. Wel medelijden. Dramatische wedstrijd. Wat wil je ook als je als rechtsbenige centrumverdediger als veredelde linksback wordt geposteerd? Ja, Christian Kum, die draaide daar z’n hand niet voor om. Maar dan hebben we het ook over twee onvergelijkbare grootheden.

VIII
Joeri mag ook nog even invallen. Joeriiii! In Tilburg al net zo’n cultheld als in Venlo. Mooi. Scoort meteen een gele kaart. Tot grote vreugde van iedereen. Mooi. Joeriiii!

IX
Na afloop zoemt vooral het woord ‘nacompetitie’ rond. Of die overdag of ’s avonds wordt gespeeld. Of ze tegen een ere- of eerste divisie ploeg zouden moeten. Willem II dan. Of VVV de nacompetitie haalt is nog maar de vraag. Of het daar iets te zoeken heeft? Geen fluit.

X
Mooie middag toch wel. Stralend weer, aangename temperatuur, intense gezangen, fraaie wolken, blije gezichten, draagbaar defaitisme, genoeg relativeringsvermogen. Vrijdag weer. Laat Eindhoven maar komen.

XI
Klein smetje: niemand, behalve mezelf, vandaag ‘de tri-co-lo-res’ horen zeggen.

VVV – NAC

De trein reed
er stonden geen rijen bij de ingang
de seizoenkaart scannen ging snel
het was soms even droog
het vroor niet
het sneeuwde niet
het waaide hard maar stormde niet
één handdoek was genoeg om m’n stoeltje droog te vegen
er was geen vuurwerk
de opkomst was mooi
de sfeer was goed
heel af en toe bereikte een pass een medespeler
er stonden of zaten geen notoire näölers in mijn buurt
johansson viel redelijk in
er waren weinig blessurebehandelingen
de scheidsrechter was niet verkeerd
de goal was mooi
er vielen geen dertien tegendoelpunten
smans viel goed in
het stadion verlaten ging snel
de trein terug reed ook.

Het had dus allemaal nog veel erger gekund. Evengoed was het opnieuw godsgruwelijk kut met peren. Mijn top 14 van ergernissen betreffende VVV – NAC:

14. de onverstaanbaarheid van de omroeper

13. de bijna voortdurende regen (dit zou zomaar het seizoen met de meest onaangename weersomstandigheden bij thuiswedstrijden ooit kunnen zijn)

12. het thuisblijven, ongetwijfeld vanwege die onaangename weersomstandigheden, door tal van mensen die normaliter in mijn buurt vertoeven, onder wie de Man Schuin Achter Me
   
11. de geparkeerde politieauto die een vrij zicht op het wedstrijdaankondigingsbord verhindert en een frontale foto van het bord onmogelijk maakt

10. het veel te laat wisselen van Klaassen

9. het verslag van de wedstrijd vanochtend in De Limburger dat op z’n best valt te kwalificeren als een persiflage op een verslag
 
8. het veel te laat wisselen van Lathouwers, die al in de eerste helft uit zijn lijden verlost had moeten worden

7. het op gezette tijden vermelden van de aanvoerdersbandsponsor op het scorebord

6. het verliezen van de toss door Braken, waardoor VVV al in de eerste helft richting Duitse kant moet spelen

5. het neurotische draven en gebaren langs de lijn door Peter Hyballa, mafkees en trainer van NAC

4. de blessuretijd van de eerste helft, die bijna niet om aan te zien is

3. de blessuretijd van de tweede helft, die zo goed als niet om aan te zien is

2. de tweede helft, die vrijwel niet om aan te zien is

1. de eerste helft, die niet om aan te zien is