VVV – Eindhoven

‘En, gaan ze de nacompetitie halen?’, vraagt De Stadsdichter als ik de foto hierboven maak.
‘Natuurlijk niet.’

De Man Schuin Achter Me is er weer eens niet. Hij geeft vaker niet thuis dit seizoen. Als ie wel thuis geeft, is De Man Schuin Achter Me meestal niet te verstaan. Ernstig.

De man enkele plaatsen verder schuin achter me is er wel. Hij heeft me twee wedstrijden geleden ontmaskerd. De man enkele plaatsen verder schuin achter me moet zijn hoofdletters nog verdienen.

Voor en naast me een stuk of acht bakvissen. Dorpse bakvissen. Ze gedragen zich zoals het bakvissen betaamt: giebelend, kakelend over mannelijke leeftijdgenoten, geen moment aandacht voor de wedstrijd, telefoontjes permanent in de aanslag.

Onderaan het hek een jongen van een jaar of 12. Met een begeleider, ik vermoed zijn opa, al zou het ook z’n vader kunnen zijn. Of god weet wie, maar laten we het z’n opa noemen. De jongen heeft de avond van z’n leven. Opa nog veel meer. Zelden een opa zo zien genieten van z’n kleinzoon als deze opa.

Eerste helft. Waardeloos. Gefascineerd door de nummer 14 van Eindhoven. Rechtsbenig, spelend hangend op links, telkens kiezend voor de voetballende oplossing, dankbaar profiterend van de ruimte die hij krijgt. Pjotr Kestens, 21, Belg, geboren in Gent.

Rust. Bezoekje van De Stadsdichter. Even lekker samen greke. Genieten is fijn, even lekker samen greke misschien wel fijner. Nee, dat wordt niks meer vandaag, weten we zeker. De Stadsdichter geeft ze in de tweede helft nog tien minuten, anders gaat ie lekker naar huis.

Tweede helft. Na drie gemiste kansen staat het binnen vijf minuten 1-1. Het stadion ontploft, de bakvissen vallen voor even stil. Alle ellende in één klap weggespoeld, ineens is het een enerverende wedstrijd. Waarna het langzaam maar zeker weer inkakt. En 1-2 wordt. Pjotr Kestens, in de tweede helft onzichtbaar, wordt gewisseld. Vijf minuten later wordt het 2-2. Het stadion ontploft, de bakvissen vallen weer voor even stil.

Afgelopen. Dankbaar applaus. Onderaan het hek een lange rij jonge fans, hopend op een selfie met hun helden. Venema, Van der Gouw, Smans, Janssen, Van Rooijen, allemaal komen ze langs. De jongen van een jaar of 12 is er ook weer, in zijn kielzog z’n minzaam glimlachende opa. Helemaal aan het einde van de rij jonge fans staan twee jongens met down. Het stadion is intussen nagenoeg verlaten. Venema en consorten zullen toch wel het geduld hebben ook die laatste twee smachtenden van dienst te zijn? Dat hebben ze. Ik ben weer verzoend met alles. Van De Stadsdichter geen spoor meer.

Vanmorgen. De krant. De trainer wordt geprezen om z’n wissels. Dubieus compliment.