(Shiiiiitttt! Dat ook nog. Het was typisch zo’n wedstrijd die alle kansen bood
om al gaande de rit over een stukje na te denken. Ook wel eens fijn. Another day at the office zou het thema worden. Met een beetje geluk zou het rond een uur of vijf klaar
en gepubliceerd zijn. Over en sluiten. 16.22 uur. ‘We gaan terug naar de jongens
in de studio.’ Binnen twee minuten is de term al drie keer gevallen. Another
day at the office. De klootzakken. Plannetje in duigen, iets nieuws
verzinnen. Alsof de wedstrijd het zou verdienen. Rond een uur of vijf klaar?
Kansloos.)
Typisch zo’n wedstrijd die schriftelijk had kunnen worden afgedaan. Over de
uitslag zouden de onderhandelaars ongetwijfeld snel een akkoord hebben bereikt:
0-3, voor allebei geen gezichtsverlies.
‘Twee keer Malen?’
‘Nee, één keer, anders loopt de topscoorderstitel voor onze Giako teveel
gevaar.’
‘Maar dan wel geel voor Giako, zodat ie de volgende wedstrijd geschorst is.’
‘Oké dan, misschien wel eens goed voor ‘m dat ie zich afvraagt waar ie de
laatste weken eigenlijk mee bezig is.’
Deal.
Toine had thuis kunnen blijven.
Leo had lekker verder kunnen dromen over De Trap en het effect van noppen
daarop.
De jongens in de studio hadden hun gevatheden kunnen loslaten op FC
Groningen-Heerenveen.
Roger had zich kunnen gaan bezinnen op z’n toekomst.
Mo idem dito.
Jos had zich eens serieus kunnen gaan afvragen hoe groot de kans is dat er dit
seizoen überhaupt nog een punt wordt behaald met al die verdedigers die niet
kunnen verdedigen.
Stan en Marco hadden zich achter hun oren kunnen gaan krabben over de vraag of
het wel zo’n wijs besluit was geweest Hans naar huis te sturen.
En wij?
Wij hadden onze wonden kunnen gaan likken.
Wij hadden ons verdriet kunnen gaan verdrinken.
Wij hadden onze frustratie kunnen gaan botvieren op weerloze slachtoffers.
Wij hadden een lange wandeling of mooie fietstocht kunnen gaan maken.
Wij hadden ons alvast kunnen gaan schikken in het onvermijdelijke.
Wij hadden ons kunnen gaan afvragen of spelen op vrijdagavond misschien ook wel
voordelen biedt.
Wij hadden troost kunnen gaan zoeken bij Onze Lieve Vrouw van het Wonderbare
Schot.
En Ton?
Ton zou zich daarboven bij een schriftelijk afgedane wedstrijd niet hebben
hoeven af te vragen of een minuut stilte én rouwbanden teveelgevraagd waren,
maar zal daar waarschijnlijk ook weer niet al te lang om hebben gemaald en nog
maar eens het aan hem gewijde in memoriam van Gerrit van der Vorst op de
Floddergatsblog (klik
hier) hebben herlezen.
