VVV – AZ

1. Voorjaar 1979. Het tegen degradatie strijdende VVV speelt in De Koel een inhaalwedstrijd tegen AZ. Geen idee of ze kloppen, maar vier aspecten van de wedstrijd staan in m’n geheugen gegrift: 1. de wedstrijd werd op een doordeweekse avond gespeeld; 2. AZ, meestrijdend in de top van de ere-divisie, is superieur, maar komt niet verder dan een magere 1-0; 3. terwijl we al richting uitgang lopen, gebeurt het ongelooflijke: in de 94e minuut bezorgt Willy Bothmer VVV met een afstandsschot alsnog een puntje; 4. de extase waarin ik daarna verkeer.

2. 25 november 2018. Bijna veertig jaar later, weer in De Koel tegen AZ, ditmaal geen inhaalwedstrijd. Inzet ditmaal: de vierde plaats op de ranglijst. Opnieuw is AZ superieur, opnieuw weet AZ dat niet in de score tot uiting te brengen. Ditmaal komt het niet verder dan een magere 2-1. En dan gebeurt in de 94e minuut opnieuw het ongelooflijke. De Willy Bothmer van nu heet Patrick Joosten. Opnieuw verkeer ik in extase. Vijf seconden dan. Want buitenspel. Of toch niet? Nee dus, zegt de VAR. Maar mijn extase ben ik kwijt.

3. Hoofdrolspeler was weer eens de VAR. Ik houd niet van de VAR. De VAR brengt hoop en vertwijfeling. Dat verhoogt het spektakel, kun je zeggen. Maar de VAR temt tegelijkertijd emoties. De vreugde en het verdriet worden door de VAR verzacht, ze zijn minder groot, minder intens, minder puur. En dat verlies weegt veel zwaarder dan de winst van de introductie van de VAR.

4. Mijn top 3 van vanavond in mijn tribuneomgeving gehoorde slechte grappen: 3. ‘Verstappen heeft sneller een pitstop gemaakt dan dat Seuntjes zich draait’; 2. ‘Je krijgt geen pakje in je schoen van de Sint, hoor Manschot!; 1. ‘Heb je het koud? Het heet hier niet voor niets De Koel.’