VVV – Fortuna Sittard

26e minuut: helft van de helft van Fortuna. Susic speelt Hem de bal door de lucht aan. Vervelende bal eigenlijk. Niet voor Hem. Met Zijn rug naar het doel neemt Hij de bal ineens uit de lucht en opent op rechts naar Rutten. ‘Geluk, Hij had Rutten helemaal niet gezien’, zegt T., mijn tribunegenoot. Ik weet wel beter.

56e minuut: Rutten stuurt Hem op rechts de diepte in. Zonder dat Hij de bal aanneemt slingert Hij de bal ter hoogte van het strafschopgebied hoog door de lucht helemaal naar links, naar Grot. ‘Is dit de bedoeling?’, hoor ik commentator Frank Snoeks thuis later zeggen. In het stadion uit ik woorden van gelijke strekking richting T. ‘Natuurlijk had Hij dat gezien’, zegt T. Hij heeft gelijk: hoe kan ik nou ook aan Hem twijfelen? Hij ziet alles.

Als ik me over een week, een maand, een jaar, nog íets herinner van VVV – Fortuna Sittard dan zijn het deze twee momenten. Als Lars Unnerstall de Onwankelbare Toren is van VVV, dan is Ralf Seuntjens het Alziend Oog. Een niet ogend Alziend Oog. Dat niet ogende is de reden dat de door mij hoog geachte T. – tot mijn grote frustratie – altijd een beetje lacherig doet over het Alziend Oog. Of moet ik zeggen ‘deed’? Heeft die bal in de 56e minuut hoog door de lucht helemaal naar links, naar Grot, T. dan eindelijk tot inzicht gebracht? Was dít zijn bekering tot het Alziend Oog? Dat zou me nog meer waard zijn dan die drie punten.

Het Alziend Oog doet me altijd een beetje denken aan Matthew Le Tissier, cultheld van Southampton in de jaren negentig van de vorige eeuw. Zelfde lichaamsbouw, zelfde slepende tred. Evenmin gracieus, eveneens traag ogend. Eveneens een perfecte balbehandeling, eveneens in staat oplossingen te zien die normale stervelingen nooit zullen zien.

De Onwankelbare Toren of het Alziend Oog: wie zou ik het meest missen? Eerlijk? Nou dan: het Alziend Oog – laat de Onwankelbare Toren het niet horen.