VVV – TOP Oss

I
Wat de aanhang van Union kan leren van die van VVV is dat de gezangen in relatie moeten staan tot de wedstrijd. Niet ijzerenheinig vasthouden aan je repertoire maar reageren op wat er gebeurt. En vooral ook eens een veelzeggende stilte laten vallen als de wedstrijd er om vraagt. VVV-Top Oss is een wedstrijd met teveel veelzeggende stiltes.

II
Wat de wedstrijd lange tijd toch nog enigszins verteerbaar maakt, is het ontbreken van blessurebehandelingen. Het moderne voetbal kent nauwelijks grotere kwellingen dan de blessurebehandeling. Groot genoegen om er eens tachtig minuten van verstoken te blijven. De goal verpest alles. Je weet: nu kan een blessurebehandeling voor een Ossenaar zonder blessure niet meer ver weg zijn. Net zo is het.
  
III
Ook na een dramatische nederlaag behoort het rondje langs de tribunes tot de plichtplegingen. Zelfs vanavond. Zelfs als de tribunes al goeddeels zijn leeggestroomd. Alleen de allerfanatiekste supporters achter de goal aan Duitse kant zijn gebleven. Plus de gebruikelijke schare jonge fans bij de uitgang. Ze hopen op een handtekening of fotomoment met een van hun helden. Dat lijkt er vandaag niet in te zitten. Louter gebogen hoofden en strakke blikken. Zelfs Kees de Boer ziet ditmaal zijn adoratoren niet staan. Uiteindelijk maakt aanvoerder Rick Ketting zich toch los uit de rouwstoet, als enige.

Hij gaat met iedereen op de foto. Als laatste met de jongen van een jaar of tien die er als eerste stond. Hij is gehuld in een VVV-shirt. Rick poseert professioneel koel. En de jongen? ‘Look at his face, just look at his face!’, zou Barry Davies zeggen. Zielsgelukkig loopt hij naar z’n moeder.

En ik? Verzoend met alles. Over the moon.