Gewoon gaan zitten. Net doen alsof het niet stervenskoud en zeiknat is. Niet
bang zijn al voor rust verkleumd te raken. Handschoenen aan, muts op. Me er voor
deze ene keer bij neerleggen dat de stadiongeluiden gedempt tot me komen.
Genoegen nemen met de constatering dat de man schuin achter me er in elk geval
is en ook nog geluid produceert. Accepteren dat dat geluid niet verstaanbaar
is.
Den Bosch in het blauw. Verdomme. Droom van dat hemelse shirt van vorig jaar
spat uiteen. 13-0 of niet, Bosschenaren in vrij groten getale aanwezig. Na een
kwartier droppen ze een rookbom. Tegelijkertijd ontvouwen ze een spandoek.
Onleesbaar door de rookflarden. Doordringende ondefinieerbare geur, feeëriek
rookgordijn. Kan dat alsjeblieft de hele wedstrijd blijven hangen?
Steeds meer, steeds grotere sneeuwvlokken. Maakt het stadion kleiner, intiemer.
De wedstrijd als decor, traag sleept alles zich voort. Weer eens niks te
beleven. 1-0. 2-0. Voor kennisgeving aangenomen. Gelopen koers, drie punten in
da pocket, tweede helft wordt louter voor de statistieken. 13-0 zit er niet in.
Rust. Stokstijf blijven zitten. Zo diep mogelijk wegduiken in m’n jas. Geen telefoon ter afleiding. Leeggelopen door de kou, vermoedelijk. Gewoon maar wat
zitten staren dan. In elk geval geen gedachten toelaten over de kou. Verveling.
Tweede helft. Iets minder traag, iets meer te beleven, even weinig spanning, evenveel
sneeuw. 3-0. ‘Tien, tien.’ 4-0. ‘We kennen het gevoel van 13-0.’ Gedeelde
recordnederlaagsmart is halve recordnederlaagsmart.
Twee minuten extra speeltijd slechts. Zo fijn. Afgelopen. De behoefte de wederzijdse
dankrituelen te aanschouwen ontbreekt ditmaal. Handdoek terug in de bagage en snel
weg. Geen gedachten toelaten over de kou lukt niet langer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten