VVV – ADO Den Haag

Het perspectief is allesbepalend.

Eerste beeld als ik het station uitstap: een lange stoet voornamelijk in het zwart gehulde supporters die zich Koelwaarts begeeft. Ik (zwart shirt, nagenoeg zwarte broek) voeg me in de corteo, zoals dit fenomeen schijnt te heten. Bijna uitsluitend Duitsers, honderden Duitsers. Vooral jongemannen, een enkele jongevrouw, genoeglijk keuvelend D’n Berg op.
 
Koelie heeft zich voor de verandering getooid met een petje.  
 
‘Hé papa! Moet je kijken! Ketting heeft z’n shirt uit z’n broek! Zie je dat?! Legendarisch moment!’ Aldus de jongen achter me. Papa lijkt het niet te interesseren, hij reageert althans niet. Onbegrijpelijk, gezien de begrijpelijkheid van de opwinding van de jongen. Want: wat heeft Rick Ketting ertoe bewogen om, na drie seizoenen lang stoïcijns z’n shirt in z’n broek te hebben gehouden, uitgerekend in z’n laatste wedstrijd voor VVV uiteindelijk toch maar eens z’n shirt uit z’n broek te halen? En waarom speelde Rick Ketting tot gisteren altijd met z’n shirt in z’n broek? Ode aan King Cattermole?

Het perspectief is allesbepalend.

Je hebt de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-school en je hebt de ze-moeten-naar-de-eredivisie-school. Ik behoor tot de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-school. Mijn indruk: de ze-moeten-naar-de-eredivisie-scholers zitten meer op de sociale media dan in het stadion en in het stadion overwegen de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholers. 

Als overtuigd zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer beleefde ik gisteren een aangename avond.

2-7. Grootste nederlaag dit seizoen. Maar wtf. Doelpuntrijkste wedstrijd van dit seizoen, kan je ook zeggen, je bent zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer of je bent het niet. Alsof er trouwens nog iets op het spel stond.

Het perspectief is allesbepalend.

Ondanks luidkeels getoeter over een nieuwe geluidsinstallatie is de stadionspeaker ook dit hele seizoen niet te verstaan. Maar wtf. Mis ik iets? Sowieso betekent het zijn van zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer niet dat je niet zou mogen näöle. Integendeel.

De Koel zo vol als nog niet eerder dit seizoen. De sfeer als nog niet eerder dit seizoen. Eén lange anderhalf uur durende eredienst met Duitse accenten ter viering van het nog-bestaan.

Afgelopen. Op weg naar het televisie-interview stopt Rick Ketting z’n shirt weer in z’n broek.  

Afscheid van de vertrekkers. Geen afscheid van Blancquart. Wat niet betekent dat Blancquart blijft. Ongetwijfeld vertrekt ook Blancquart. Maar uiteindelijk geldt zelfs voor een vertrek van Blancquart: wtf. Er komt wel weer een nieuwe Blancquart. En voor de Blancquart-mythevorming is het misschien niet eens verkeerd dat Blancquart na één seizoen alweer vertrekt. Koning Blancquart I.

Het perspectief blijft allesbepalend.

VVV – De Graafschap

Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh
Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh
Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh
Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh

 

Seun of God
ooit via de achterdeur vertrokken

ooit uitgefloten
vandaag rode loper
vandaag binnen door de hoofdingang

Seun of God
Held voor eeuwig, mijn top 5 van helden van de afgelopen twintig jaar voor nu:
1. Seun
2. Larsje
3. Uchebo
4. Kum
5. Promes
Morgen kan het alweer anders zijn.

Seun of God
Bankzitter ocharm. Wie zet Hem nu op de bank?

Seun of God
Tevens Eminence grise. A., VVV-supporter sinds mensenheugenis, maakt Hem er fijntjes op attent als Hij tijdens de rust richting kleedkamer loopt. Hij kan het hebben, Hij grapt mee.

Seun of God
Een half uur is Hem slechts vergund. Maar alles doet het nog, het is er nog allemaal, Zijn inzicht, Zijn intelligentie, Zijn techniek, Zijn zo sterk met dat immense lichaam contrasterende fijnbesnaardheid.

Seun of God
Uittrap van de keeper. Drie man springen in Zijn rug om de bal weg te koppen. Hij blijft staan. En kopt. Meesterlijk. (Wekt herinneringen aan Sibon, ooit in een stormachtig Helmond: dwarrelende hoge bal, hele meute tegenstanders om hem heen en Sibon legt de bal dood op z’n voet, gevolgd door een moment van eerbiedige stilte, waarin de wind even ophoudt met waaien.)

Seun of God
Die blinde, onvoorwaardelijke adoratie, is dat niet veel eerder het wezen van voetbal dan overwinningen, bekers, promoties en kampioenschappen?

Seun of God
Bidden voor een goal van Hem. Liever nog twee. Nooit eerder zo vurig een vijandelijke club goals toegewenst. Komt er niet van. Wel bijna. Maar Doornbusch zit er verdomme weer eens tussen. (Doornbusch, Held in wording. Zag je die uittrap, tweede helft, halfhoog, retestrak op de stropdas van, denk ik, Janssen? Mijn top 5 van helden van de afgelopen twintig jaar voor nu: 1. Seun; 2. Larsje; 3. Uchebo; 4. Kum; 5. Doornbusch)

Seun of God
Kom je volgend seizoen naar VVV please?

P.S. Alleraardigste wedstrijd

Don Leo

Gisteren toch iets ernstigs over het hoofd gezien qua Don Leo. Als tussentijds ingeroepen bondscoach vertoefde Beenhakker in 1985 namelijk op liefst twee dagen in De Koel. Op dinsdag 19 februari, zestien dagen na zijn aanstelling, leidde hij een training op het hard bevroren hoofdveld, zoals blijkt uit onderstaande foto (overgenomen uit Ave VVV. 50 jaar betaald voetbal in Noord-Limburg). Daarop wijst Don Leo van links naar rechts Ernie Brandts, Peter Boeve, Willy van de Kerkhof, Erwin Koeman en Hans van Breukelen de weg.

Een dag later trad Oranje op datzelfde hard bevroren veld aan tegen VVV, op dat moment een hoogvlieger in de eerste divisie. Ruim tienduizend toeschouwers zagen een matig Nederlands elftal, met onder meer Marco van Basten, Ruud Gullit en René van der Gijp in de gelederen, met 3-0 winnen. Een van die toeschouwers was ik. Veertig jaar later is het enige dat ik me ervan herinner dat het stervenskoud was. Maar gelukkig heb ik het getypte verslag nog. Voor wie het interesseert:

‘Ik ben wel héél erg kritisch op John Roox’, dacht ik toen ik het verslag nog eens teruglas. Maar uit het eveneens bewaarde verslag van de wedstrijd in het Dagblad voor Noord-Limburg blijkt dat trainer Sef Vergoossen nog veel harder uithaalde: ‘We hadden vanavond geen keeper onder de lat staan, maar een ballenvanger.’ Lees zelf maar:

En Don Leo? Die beklaagde zich over de samenwerking tussen Gullit en Van der Gijp: ‘Ze liepen soms met z’n tweeën rechtsbuiten te spelen.’ Als je goed luistert, kan je de diepe theatrale zucht die Don Leo daarop ongetwijfeld slaakte, veertig jaar na dato heel in de verte nog horen.

VVV – Helmond Sport

Aftrap zondag 16.45 uur. Moet welhaast een primeur zijn in m’n VVV-carrière. Geen lekker tijdstip, komt een beetje achter het weekend aanhobbelen. Zaterdag 16.30 bevalt het best. Het klassieke zondag 14.30 kan er ook mee door. Zondag 12.15 of 12.30 zelfs nog beter. Laatst zaterdag 21.00 was godgeklaagd. Volgende thuiswedstrijd maandag 20.00. Voetbal kan elke dag van de week, maar niet op maandag. En bij voorkeur ook niet op donderdag.

Minuut stilte voor Don Leo. Geen Koel-herinneringen mijnerzijds aan de goede man. Met Cambuur moet ie hier in de jaren zeventig zijn geweest, maar daar staat ie me niet van bij. Als trainer van Ajax, Feyenoord, Go Ahead en Volendam heeft ie VVV denk ik steeds misgelopen. Hebben ze niet ooit een oefenwedstrijd tegen Real Madrid gespeeld met Don Leo aan het roer? Thuis opzoeken.

Indrukwekkend, die minuut stilte. Dat hóór je te zeggen van een minuut stilte. Maar deze minuut stilte wás indrukwekkend. Ruim vijfduizend mensen een minuut lang doodstil, zelfs geen kuchje te horen.

‘Jao, Janssen is d’r oët’, hoor ik een man achter me (de Man Schuin Achter Me is er weer eens niet) zeggen, net voor het begin van de tweede helft. Janssen? Maar die stond er toch helemaal niet in?

Hij is er weer eens, de wat oudere man die, denk ik, een verstandelijke beperking heeft. Hij zit zoals altijd op de onderste rij, zoals altijd gehuld in een VVV-shirt. Hij wil zoals altijd op de foto met elke speler of trainer die langs komt lopen, zelfs met de scheidsrechter. Hij glundert zoals altijd als ze even stoppen om inderdaad met hem op de foto te gaan. Zoals altijd ben ik geraakt.

Frekie is trouwens de allerbeste voetbalsong. Ever.

Alles is mild vandaag. Het weer, het publiek, ik. Maakt ook niet meer veel uit of ze nou winnen of verliezen. Maar dat ze winnen maakt het toch mooier. Geweldige goal van Van Zijl: wachten tot de tegenstander komt inglijden, dan beheerst binnenschieten. Geweldige goal ook van Foor. Met rechts. Waarom doet ie niet alles met rechts? Geweldige sliding inderdaad van Blancquart, daarmee z’n eigen fout herstellend. Wat heeft Janssen (Simon) misdaan dat hij niet meer in de basis staat?

 9 augustus 1987. VVV-Real Madrid, met Don Leo als coach en ik als toeschouwer. Geen enkele herinnering aan. Wel het toegangskaartje nog.

En een bladzijde in het boek Ave VVV. 50 jaar betaald voetbal in Noord-Limburg.

VVV – Eindhoven

 

Voetbal is vooral ook nostalgie, het mateloze terugverlangen naar en verheerlijken van het glorieuze verleden en het telkens weer oproepen van herinneringen daaraan. Toen alles veel beter en mooier was.

‘Weet je nog, die en die wedstrijd?’
‘Ik was erbij toen…’
‘Die en die speler, die was pas echt goed, veel beter dan dat zooitje van nu’

In 1972 of 1973 moet ik mijn eerste wedstrijd van VVV hebben gezien. De eerste wedstrijd waaraan ik herinneringen heb, dateert pas van zondag 2 maart 1975. Vijftig jaar geleden. VVV – Eindhoven. VVV middenmoter in de eerste divisie, Eindhoven koploper en latere promovendus. Een zonnig zondagmiddag als ik het wel heb. Achtduizend toeschouwers lees ik ergens. VVV maakte gehakt van Eindhoven. 5-0. Drie keer Jan Verbong, één keer Albert, één keer Marinus van Dinter. Een absolute sensatie, de naam van VVV ging de wereld over – en ik was erbij! Op m’n vaste plek, onderaan het hek, boven het reclamebord van Nederlandse Draadindustrie Blerick (wat is dat eigenlijk draadindustrie?). Achter me, op de eerste tribunetrede, mijn vader, met karakteristieke baard. Rechts naast mijn vader, met karakteristieke stropdas, Frits Timmermans, ambtenaar van de gemeente Horst en spraakwaterval. Op de foto ook De Koes, in karakteristieke houding, die kijkt en ziet dat het goedkomt met de 3-0 van Albert. De Koes, Huub Vercoulen, mijn grote held in die dagen.

Wat zal me bijblijven van VVV – Eindhoven van 22 maart 2025? Het belachelijk late aanvangstijdstip, waardoor ik voor het eerst in lange tijd gedwongen was me per auto stadionwaarts te begeven? Het debuut van Dries Saddiki? Het scoreverloop? Het vuurwerk dat tijdens de wedstrijd werd afgestoken?

Het milde weer met aan het einde aus heiterem Himmel die plensbui? De goals? Het ontbreken van John Lammers? Het spandoek om de vijftienjarige – mij geheel onbekende – vriendschap met West Bromwich Albion te vieren?

De bekers die op het veld werden gegooid? Het irritante, schreeuwerige, licht agressieve en bezopen plukje supporters achter me? De supporter die het veld op kwam rennen?

Ik vrees dat dit me allemaal niet zal bijblijven van deze VVV - Eindhoven, misschien met uitzondering van dat spandoek. Die man die het veld op kwam rennen, heb ik op z’n afvoeren na zelfs geheel gemist, mogelijk omdat ik was afgeleid door dat plukje supporters achter me. Maar het kan ook zijn dat ik in gesprek was met J, met wie ik voor het eerst een wedstrijd bezocht en wiens nuchtere beschouwingen over spel en spelers meer indruk op me maakten dan spel en spelers. Misschien zijn die nuchtere beschouwingen van J wel wat me zal bijblijven van deze VVV – Eindhoven.

FC Dordrecht – VVV

Horst-Sevenum. Eindhoven. Den Bosch. Tilburg. Breda. Prinsenbeek. Lage Zwaluwe. Dordrecht-Zuid. Dordrecht!

Mezelf gewoon de uitwedstrijd tegen FC Dordrecht cadeau gedaan. Verrassend gemakkelijk kaartje bemachtigd (wat een zegen dat die supportersregistratiesystemen van clubs nog steeds niet aan elkaar zijn gekoppeld), 15.43 uur op trein gestapt, overstap in Den Bosch, 18.07 uur in Dordt. Eerst rondje binnenstad. Uitgestorven. Oud-Hollands, zonder kneuterig te zijn. Prachtig. Vaker komen. 19.00 uur vanaf het station wandeling langs spoor richting stadion. Al snel in de verte de lonkende lichtmasten (stadions met lichtmasten – steeds zeldzamer – hebben altijd een streepje voor).

19.30 uur bij het stadion, even zoeken naar de ingang. Daar, bij een grote parkeerplaats. ‘Heren voetgangers, dames ook, aan de linkerkant langs de auto’s!’, roept een suppoost op z’n Dordts. Auto’s, barakken, containers, geïmproviseerde fietsenstallingen. Alles basic hier. Ongelooflijk lange rij voor de ingang. Dordt is hot. Telefoon die ineens heel snel leegloopt. Van 87 naar 31 procent. 27. En de ingang, waar het digitale kaartje moet worden gescand is nog niet in zicht. 24. Het zal toch niet? 21. Aiai. 19. En gescand. Gered! ‘Even wachten voor het poortje, meneer. Hier betekent groen licht stoppen en rood licht doorlopen.’

Binnen. Eerste keer als toeschouwer hier, wel drie keer eerder als voetballer. Laatste keer in 1988. Niks veranderd. Alleen de naam. M-Scores Stadion in plaats van Krommedijk. De barbaren. Volgepakte tribune. ‘Uitverkocht vandaag’, zegt iemand. Wat 4.100 zou betekenen.

Bloedmaan boven de vrij lege hoofdtribune. Helaas geen kundig maanfotograaf. Zuinig zijn met foto’s maken. 17 nu. Midden tussen de harde kern van Dordt, geschatte gemiddelde leeftijd jaar of vijftien. Beetje out of place hier. Onophoudelijke gezangen. De voorzanger een jongetje van een jaar of zeven, gezeten op de nek van z’n vader.

VVV dramatisch, wanneer waren ze voor het laatst zó slecht? Sprankje hoop op laatste periode binnen een half uur vervlogen. De trainer: ‘Als we de resterende acht winnen, dan pakken we gewoon de periode.’ Jaja. Wat een vertoning, eerste twee goals zomaar weggegeven. Uiteindelijk 4-0. Nog geflatteerd ook. En de trainers, vooral die irritante assistent, maar blijven ageren tegen de scheidsrechter en diens assistenten. Je moet het lef maar hebben.

Intussen blijft de harde Dordt-kern zich vermaken. Alles zachtaardig, goedmoedig, lieflijk hier. Petieterig, aaibaar, aanraakbaar. Warm bad. Afgelopen. Nog steeds 17. Alsnog maar wat foto’s maken dan. De bloedmaan is een stukje opgeschoven. Nog altijd geen kundig maanfotograaf.

Wandeling terug naar het station. 22.28 uur vertrek. Breda. Tilburg. Den Bosch. Overstappen. Eindhoven. Helmond. Deurne. Horst-Sevenum. 1.07 uur thuis. Nog steeds 17.

VVV – Jong Ajax

Over een kleine twee uur mag je weer. Zin in?
‘Nee. Tegen Jong-ploegen heb ik er nooit zin in.’
Hoezo dat?
‘Geen uit-supporters, dodelijk voor de sfeer. En ze spelen nóóit goed tegen Jong-ploegen. Maar het ergste zijn de kinderen.’
De kinderen?
‘Wedstrijden tegen Jong-ploegen trekken weinig toeschouwers. Om het stadion toch een beetje vol te krijgen, geven ze dan kaartjes weg aan kinderen. En ik weet niet wat het is met die kinderen van tegenwoordig, maar ze kunnen gewoon niet de concentratie opbrengen om anderhalf uur naar een voetbalwedstrijd te kijken. Dus gaan ze allerlei andere dingen doen.’
En dat irriteert je?
‘Dat irriteert me, ja. Maar het irriteert me ook dat het me irriteert. Ik zou het van me af moeten laten glijden. Zo zijn kinderen nu eenmaal.’
Laatste vraag voor nu: wat wordt het?
‘1-1.’

***

Kwartiertje nog tot de wedstrijd. Nog steeds geen zin?
‘Wel meer dan twee uur geleden.’
Hoezo dat?
‘Alles gladjes verlopen tot nu toe. Trein op tijd, heerlijk weer. Veel supporters op het station in Venlo. Lange slierten wandelaars en fietsers over de Kaldenkerkerweg naar het stadion. Flarden van gesprekjes over carnaval en het Europese voetbal van afgelopen week. Beetje voorjaarsgevoel. Zó mooi allemaal.’
Gefouilleerd bij binnenkomst van het stadion?
‘Haha, nee, ik word nooit gefouilleerd. Positieve discriminatie. Als iemand een keer iets het stadion binnengesmokkeld wil hebben, kan ie zich bij mij melden.’
Nog geen last van de kinderen?
‘Nee, valt mee. Terwijl het er nog veel meer zijn dan anders. Maar daardoor kunnen ze in elk geval niet gaan rennen.’
Voorspelling? Nog steeds 1-1?
‘3-0, zeker weten!’

***

Rust nu. Nog steeds 3-0?
‘Nee, helaas niet. Blijft gewoon 0-0.’
Vermaak je je wel een beetje?
‘Nee, totaal niet.’
Hoezo dat?
‘Nou, dat begint er al mee dat Ajax niet gewoon in het roodwit speelt. Ik hoorde iemand schuin achter me zeggen dat dat blauw van Ajax zo mooi is. Bullshit. Ze spelen hier altijd in het roodwit. Waarom nu niet? Zouden ze een boete voor moeten krijgen.’
Spelen ze we wel goed?
‘Ajax? Nee, echt niet. Bagger.’
En VVV?
‘Ook niet veel bijzonders. Hadden wel voor moeten staan.’
Hoe is het met de kinderen?
‘Massaal aanwezig. 6.107 toeschouwers vandaag, meeste van het hele seizoen. Meer dan de helft kinderen schat ik. Door de drukte is hun bewegingsvrijheid ingeperkt. Dat scheelt al heel wat.’
Geen ergernis dus?
‘Nou… Continu dat gewauwel om me heen irriteert me wel. Maakt het verdomde lastig om me op de wedstrijd te concentreren. Had ik maar oordopjes meegenomen, haha.’
Gewauwel van die kinderen?
‘Dat ja. Maar vooral ook van hun ouders en begeleiders. Als het wedstrijd- of voetbalgerelateerd zou zijn, was het nog wel te hebben, maar dat oeverloze geouwehoer over niks…’

***

Nog even, net voordat je weer de trein instapt. In de zevende hemel zeker?
‘Daar is meer voor nodig. Van overwinningen tegen Jong-ploegen kan je per definitie niet in de zevende hemel komen.’
Wel blij?
‘Enigszins tevreden.’
Gejuicht bij die goal?
‘Natuurlijk! Wat dacht jij dan? En daarna een foto gemaakt van de feestvreugde.’

Zat er mooi in, toch?
‘Jazeker, fantastisch. Maar hij komt ook voor de helft op het conto van Blancquart.’
Hoezo dat?
‘Hij was het die die vrije trap afdwong, puur op wilskracht en doorzettingsvermogen.’
Favorietje van jou, geloof ik, die Blancquart?
‘Absoluut! Geweldenaar. Die zijn we dus ongetwijfeld kwijt na dit seizoen.’

***

Een kleine twaalf uur na de wedstrijd nu. Wil je nog iets kwijt?
‘Ja. Ik heb zojuist de samenvatting gezien. Op basis daarvan moet ik zeggen dat ik te negatief ben geweest over de eerste helft.’
Hoezo dat?
‘Ik had gemist dat ze zoveel kansen kregen.’
Hoe kan je dat hebben gemist?
‘Vooral door dat voortdurende gewauwel om me heen. Maar ook omdat ze naar de stadskant speelden, terwijl ik aan de Duitse kant zit. Dat schept afstand, letterlijk en figuurlijk. Alsof je er minder bij betrokken bent. Aan de Duitse kant beleef je alles veel intenser.’
Oké dan. Bedankt voor dit inkijkje in je ziel.
‘De nada.’