Terwijl Emmen VVV vakkundig van de mat speelde, hoorde ik achter me
- iemand oreren over de afstand tussen Osnabrück en Dortmund (175 kilometer volgens hem) en het verschil in afstand tussen Osnabrück en Dortmund en tussen Osnabrück en Gelsenkirchen (25 kilometer volgens hem);
- iemand beweren dat je ergens Honda-aggregaten kon krijgen voor 390 euro en dat je ergens anders ook goedkope aggregaten kon krijgen maar niet van Honda;
- iemand met veel gevoel voor detail de onderlinge verhoudingen tussen de verschillende afdelingen op zijn werkplek blootleggen;
- iemand (mogelijk opnieuw de Osnabrück-man) de complete moderne geschiedenis van Borussia Mönchengladbach oplepelen, beginnend met de promotie naar de Bundesliga in 1966, om daarna meanderend via de kampioenschappen uit de jaren zeventig en 2008, ‘ut jaor ván Luhukay’, uiteindelijk te belanden bij het huidige rampseizoen dat deze avond in Berlijn ongetwijfeld een vervolg zou krijgen.
En toen was het rust.
En daarna begon de tweede helft
- waarin alles anders was;
- waarin het gewauwel achter me transformeerde tot een onverstaanbaar onderdeel van het geluidsbehang;
- waarin VVV aus heiterem Himmel ineens vier keer scoorde;
- waarin ik op een bepaald moment tot mijn grote ongeloof en nog groter afgrijzen meende te horen dat de harde kern een lied aanhief tegen de komst van een azc in Venlo;
- waarin ik moest denken aan de opnieuw in geen velden of wegen te bekennen Man Schuin Achter Me toen VVV voor het eerst sinds mensenheugenis of in elk geval mijn heugenis scoorde uit een corner;
- waarin ik hoopte dat mijn gehoor me bedrogen had wat betreft de tekst van dat lied;
- waarin ik me afvroeg of de Man Schuin Achter Me, mocht hij wel aanwezig zijn geweest, vóór de bewuste corner tegen zijn partner zou hebben gezegd ‘Let op Verheij! Hij gaat scoren!’ en ik tot de slotsom kwam dat de Man Schuin Achter Me in dat geval waarschijnlijk eerder tegen zijn partner zou hebben gezegd ‘Let op Blancquart! Hij gaat scoren!’
- waarin me enig medelijden bekroop met de zo verguisde Dean Zandbergen omdat hij uitgerekend na enkele min of meer geslaagde acties werd gewisseld, vervolgens zijn vervanger Bjorn van Zijl tweemaal zag scoren en daarna natuurlijk blijdschap moest acteren;
- waarin ik iemand achter me bij 4-0 hoorde zeggen ‘Pas beej 5-0 mak ik mich gen zörg miër’;
- waarin ik besloot mijn eerdere woorden over Nassim Ait Mouhou (‘misschien toch teveel eendagsvliegrisico’) in te trekken.
En toen was het afgelopen.
En toen zag ik Michael Davis een meisje van een jaar of tien zielsgelukkig maken door haar zijn shirt te overhandigen.
En daarna ging ik naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten