TOP Oss – VVV

Op de website van Helmond Sport: ‘Helmond Sport heeft besloten alle supporters die afgelopen zaterdag 13 september de reis naar Venlo maakten, te compenseren. Onze Club betreurt het vertoonde spel en de nederlaag tegen VVV-Venlo.’ Voor het geval VVV na het debacle in Oss eveneens overgaat tot het compenseren van zijn supporters: beste directie, ik was er óók! Weliswaar niet in het uitvak, maar ik wás er.

17.43 uur vertrek vanaf station Horst-Sevenum. Plukjes PSV-supporters in de trein die zich zullen moeten haasten om de aftrap tegen Union om 18.45 uur niet te missen. Drukte rondom het Philips Stadion.

Oss is uitgestorven. Genoeglijke wandeling richting stadion.

Zou die aanhangwagen daar voor elke thuiswedstrijd worden neergezet? Met goedkeuring van Hem, die van een afstandje zag dat het goed was?

Trainingsvelden rond het stadion. Ik houd niet van trainingsvelden rond een stadion. Stadions dienen te ogen als onneembare vestingen. Trainingsvelden rond een stadion leiden de aandacht af van waar het om gaat.

Mooi dat in een omgeving die wordt gedomineerd door foeilelijke, nu alweer achterhaalde high tech gebouwen toch nog iets heeft weten te overleven dat herinnert aan het verleden. 19.45 uur inmiddels, toch maar eens op zoek naar een geopende kassa. Die niet te vinden is. Raar. Over het hoofd gezien? Nee. Dan maar naar de hoofdingang. Die blijkt te zijn verstopt in een hotelingang. ‘U wilt een kaartje? Voor deze wedstrijd? Geen idee.’ Een tweede jongeman weet raad. ‘Ik denk in de fanshop, hier het gebouw uit en dan links.’ Oké, bedankt. Op de deur van de fanshop hangt een briefje met de mededeling dat er met ingang van dit seizoen alleen nog online kaartjes worden verkocht. Shit. Zal toch niet? Toch maar naar binnen. ‘U wilt een kaartje? Voor deze wedstrijd?’ Ja, maar ik lees net dat dat alleen online kan. ‘Ik kan wel een kaartje voor u printen’, reageert een tweede jongeman die het vreemde wezen dat een papieren kaartje wil kopen wel eens met eigen ogen wil aanschouwen. Ah, fijn! Als hij me nu naar m’n adresgegevens gaat vragen, word ik op de valreep alsnog ontmaskerd als VVV-supporter die zich op verboden terrein bevindt. Maar hij vraagt niets. Ik vraag wel iets. Of ik vanavond de enige ben met een papieren kaartje. Hij reageert niet. Maakt niet uit, ik heb een kaartje. Snel naar binnen nu. Daar eerst nog even een toiletbezoek.

Vormgeving en kleurgebruik die doen denken aan het Oost-Europa in de tijd van het IJzeren Gordijn. Mooi. Daarna kan het feest beginnen. Had je gedacht. Ja, de eerste tien minuten waren goed. Aan de rest maar geen woorden vuil maken. Ik was er samen met 1714 anderen als we de officiële bronnen moeten geloven. Eigen inschatting: maximaal 800. Onder wie één met een papieren kaartje.

VVV – Helmond Sport

Iiiivo Rossen, ta-ta-ta-ta
Iiiivo Rossen, ta-ta-ta-ta

schalt het na afloop door het stadion. Le roi est mort, vive le roi. Trainers vooral niet belangrijker maken dan ze zijn. Passanten zijn het, een noodzakelijk kwaad. John Lammers? Op de winkel gepast, geen onuitwisbare indruk achtergelaten, geen indruk eigenlijk, hij gaat niet gemist worden, nu al vergeten.

***

Gansch het raderwerk staat stil, als Uw machtige arm het wil,

heette het bij de spoorwegstaking in het jaar dat VVV werd opgericht. Drie kwartier voor aanvang staat het verkeer onderaan d’n Berg stil. Omdat drie bussen gevuld met Helmonders het stadion ingeloodst moeten worden. Het gigantisch blik agenten dat voor de gelegenheid is opengetrokken vormt een erehaag voor de passerende bussen. Minzaam glimlachend en wuivend kijken de Helmonders vanuit hun verheven positie op hen neer. Gansch het raderwerk staat stil, als Uw machtige arm het wil.

***

‘Had mijn vrouw maar één zo’n been’,

zei Godfried Bomans ooit over de benen van Marlene Dietrich. Haar landgenoot Philip Heise heeft slechts één been dat de moeite waard is. Het linker. Wát een linkerbeen. Wát een eer dat dat linkerbeen zich heeft verwaardigd om dit seizoen het gras van De Koel te kussen.

***

‘Volgens mich is de geluidsinstallatie gemàk’,

hoor ik een van de mannen achter me zeggen. Volgens mij ook. Na al die geluidsarme jaren ineens een geluidsbombardement. Het is ook nooit goed.

***

‘Het was een mooie wedstrijd, het spel ging goed op en neer’,

hoor ik een man met een telefoon aan z’n oor op de terugweg richting station zeggen. Het ging inderdaad goed op en neer. En er werd hard gewerkt. En het was redelijk spannend. En het bleef droog. En er was weinig publiek. En Ait Mouhou en Matoug moeten voorlopig maar de eerste keus op de vleugels blijven. Maar een mooie wedstrijd? Mwah. Daarvoor viel er te lang te weinig te beleven.

***

‘Ik ging naar Bommel om de brug te zien’,

dichtte Martinus Nijhoff ooit. Ik ging naar De Koel om Het Linkerbeen van Heise te zien.