VVV – MVV

Vierde thuiswedstrijd, vierde keer dat het wedstrijdaankondigingsbord leeg blijft. Volkomen out of date zo’n handmatig te bedienen bord, maar juist daarom zo passend bij VVV, waar alles vijftig jaar later gebeurt. Hopelijk ook het verwijderen van het wedstrijdaankondigingsbord.

***

Trein van 15.17 uur of van 15.47 uur? Twijfel. 15.17 uur betekent absolute zekerheid op tijd te zijn. 15.47 uur biedt de mogelijkheid eerste helft PSV-Ajax te zien en de waarschijnlijkheid op tijd te zijn. Voor één keer maar een gokje wagen. Trein 15.47 uur. Begint al ver vóór Blerick stapvoets te rijden. Stopt. Het zal toch niet? Rijdt stapvoets verder. Stopt weer. Godverdegodver. Rijdt stapvoets tot station Blerick. Arriveert tien minuten te laat in Venlo. Geen probleem. Opluchting. Volgende keer geen gokje meer wagen.

***

Voor de verandering in gezwinde pas richting stadion. Tien meter voor me loopt een jongen van een jaar of 18. Ineens valt-ie. Op z’n hand.
‘Gaat het?’
‘Ja, hoor, kwam door een uitstekende stoeptegel.’
‘Maar goed dat je niet op je hoofd bent gevallen.’
‘Dat weet ik niet. Misschien was ik er wel veel slimmer door geworden.’

***

‘Die Eijgenhuis heeft nog geen bal fatsoenlijk geraakt!’
‘Wie?’
‘Nieuwenraam. Of Nijenhuis. Of hoe heet-ie eigenlijk die nummer 20? Eijgenraams?’

Ja hoor, de enige echte Man Schuin Achter Me is back in town!
Zijn verklaring voor de relatief lege tribunes: ‘VVV-fans zijn geen zondagmiddagfans.’
Zijn kwalificatie voor het vertoonde spel: ziekenhuisvoetbal.
Zijn benaming voor een mislukte voorzet: ziekenhuisvoorzet.

Zijn aloude cornerklassieker tovert-ie ook twee keer tevoorschijn.
5e minuut: ‘Komt-ie, Blancquart!’
34e minuut: ‘Blancquart!’
Natuurlijk scoort Blancquart beide keren niet. Nog nooit heeft een door de Man Schuin Achter Me tot cornerscorer gebombardeerde speler daadwerkelijk uit de betreffende corner gescoord.

***

‘Wat een verschrik-ke-lij-ke wedstrijd!’, concludeert de Man Schuin Achter Me na een minuut of tachtig. Ik kan ‘m geen ongelijk geven. Geen spektakel in het strafschopgebied, geen goals, typische 0-0-wedstrijd. 92e minuut. Corner VVV. De Man Schuin Achter Me heeft de moed opgegeven en blijft stil. Heise trapt. De bal valt voor de voeten van Sylian Mokono, de onovertroffen verpersoonlijking van niet-lullen-maar-poetsen. Ik zit precies schuin achter ‘m. We willen allebei maar één ding. Samen rammen we de bal door een woud van benen in het net. 1-0! Jaaaaa! Extase voor een seconde of tien, gevolgd door de gebruikelijke post-extatische schaamte. Maar wtf, die drie punten zijn in da pocket.