VVV – MVV

Vierde thuiswedstrijd, vierde keer dat het wedstrijdaankondigingsbord leeg blijft. Volkomen out of date zo’n handmatig te bedienen bord, maar juist daarom zo passend bij VVV, waar alles vijftig jaar later gebeurt. Hopelijk ook het verwijderen van het wedstrijdaankondigingsbord.

***

Trein van 15.17 uur of van 15.47 uur? Twijfel. 15.17 uur betekent absolute zekerheid op tijd te zijn. 15.47 uur biedt de mogelijkheid eerste helft PSV-Ajax te zien en de waarschijnlijkheid op tijd te zijn. Voor één keer maar een gokje wagen. Trein 15.47 uur. Begint al ver vóór Blerick stapvoets te rijden. Stopt. Het zal toch niet? Rijdt stapvoets verder. Stopt weer. Godverdegodver. Rijdt stapvoets tot station Blerick. Arriveert tien minuten te laat in Venlo. Geen probleem. Opluchting. Volgende keer geen gokje meer wagen.

***

Voor de verandering in gezwinde pas richting stadion. Tien meter voor me loopt een jongen van een jaar of 18. Ineens valt-ie. Op z’n hand.
‘Gaat het?’
‘Ja, hoor, kwam door een uitstekende stoeptegel.’
‘Maar goed dat je niet op je hoofd bent gevallen.’
‘Dat weet ik niet. Misschien was ik er wel veel slimmer door geworden.’

***

‘Die Eijgenhuis heeft nog geen bal fatsoenlijk geraakt!’
‘Wie?’
‘Nieuwenraam. Of Nijenhuis. Of hoe heet-ie eigenlijk die nummer 20? Eijgenraams?’

Ja hoor, de enige echte Man Schuin Achter Me is back in town!
Zijn verklaring voor de relatief lege tribunes: ‘VVV-fans zijn geen zondagmiddagfans.’
Zijn kwalificatie voor het vertoonde spel: ziekenhuisvoetbal.
Zijn benaming voor een mislukte voorzet: ziekenhuisvoorzet.

Zijn aloude cornerklassieker tovert-ie ook twee keer tevoorschijn.
5e minuut: ‘Komt-ie, Blancquart!’
34e minuut: ‘Blancquart!’
Natuurlijk scoort Blancquart beide keren niet. Nog nooit heeft een door de Man Schuin Achter Me tot cornerscorer gebombardeerde speler daadwerkelijk uit de betreffende corner gescoord.

***

‘Wat een verschrik-ke-lij-ke wedstrijd!’, concludeert de Man Schuin Achter Me na een minuut of tachtig. Ik kan ‘m geen ongelijk geven. Geen spektakel in het strafschopgebied, geen goals, typische 0-0-wedstrijd. 92e minuut. Corner VVV. De Man Schuin Achter Me heeft de moed opgegeven en blijft stil. Heise trapt. De bal valt voor de voeten van Sylian Mokono, de onovertroffen verpersoonlijking van niet-lullen-maar-poetsen. Ik zit precies schuin achter ‘m. We willen allebei maar één ding. Samen rammen we de bal door een woud van benen in het net. 1-0! Jaaaaa! Extase voor een seconde of tien, gevolgd door de gebruikelijke post-extatische schaamte. Maar wtf, die drie punten zijn in da pocket.

TOP Oss – VVV

Op de website van Helmond Sport: ‘Helmond Sport heeft besloten alle supporters die afgelopen zaterdag 13 september de reis naar Venlo maakten, te compenseren. Onze Club betreurt het vertoonde spel en de nederlaag tegen VVV-Venlo.’ Voor het geval VVV na het debacle in Oss eveneens overgaat tot het compenseren van zijn supporters: beste directie, ik was er óók! Weliswaar niet in het uitvak, maar ik wás er.

17.43 uur vertrek vanaf station Horst-Sevenum. Plukjes PSV-supporters in de trein die zich zullen moeten haasten om de aftrap tegen Union om 18.45 uur niet te missen. Drukte rondom het Philips Stadion.

Oss is uitgestorven. Genoeglijke wandeling richting stadion.

Zou die aanhangwagen daar voor elke thuiswedstrijd worden neergezet? Met goedkeuring van Hem, die van een afstandje zag dat het goed was?

Trainingsvelden rond het stadion. Ik houd niet van trainingsvelden rond een stadion. Stadions dienen te ogen als onneembare vestingen. Trainingsvelden rond een stadion leiden de aandacht af van waar het om gaat.

Mooi dat in een omgeving die wordt gedomineerd door foeilelijke, nu alweer achterhaalde high tech gebouwen toch nog iets heeft weten te overleven dat herinnert aan het verleden. 19.45 uur inmiddels, toch maar eens op zoek naar een geopende kassa. Die niet te vinden is. Raar. Over het hoofd gezien? Nee. Dan maar naar de hoofdingang. Die blijkt te zijn verstopt in een hotelingang. ‘U wilt een kaartje? Voor deze wedstrijd? Geen idee.’ Een tweede jongeman weet raad. ‘Ik denk in de fanshop, hier het gebouw uit en dan links.’ Oké, bedankt. Op de deur van de fanshop hangt een briefje met de mededeling dat er met ingang van dit seizoen alleen nog online kaartjes worden verkocht. Shit. Zal toch niet? Toch maar naar binnen. ‘U wilt een kaartje? Voor deze wedstrijd?’ Ja, maar ik lees net dat dat alleen online kan. ‘Ik kan wel een kaartje voor u printen’, reageert een tweede jongeman die het vreemde wezen dat een papieren kaartje wil kopen wel eens met eigen ogen wil aanschouwen. Ah, fijn! Als hij me nu naar m’n adresgegevens gaat vragen, word ik op de valreep alsnog ontmaskerd als VVV-supporter die zich op verboden terrein bevindt. Maar hij vraagt niets. Ik vraag wel iets. Of ik vanavond de enige ben met een papieren kaartje. Hij reageert niet. Maakt niet uit, ik heb een kaartje. Snel naar binnen nu. Daar eerst nog even een toiletbezoek.

Vormgeving en kleurgebruik die doen denken aan het Oost-Europa in de tijd van het IJzeren Gordijn. Mooi. Daarna kan het feest beginnen. Had je gedacht. Ja, de eerste tien minuten waren goed. Aan de rest maar geen woorden vuil maken. Ik was er samen met 1714 anderen als we de officiële bronnen moeten geloven. Eigen inschatting: maximaal 800. Onder wie één met een papieren kaartje.

VVV – Helmond Sport

Iiiivo Rossen, ta-ta-ta-ta
Iiiivo Rossen, ta-ta-ta-ta

schalt het na afloop door het stadion. Le roi est mort, vive le roi. Trainers vooral niet belangrijker maken dan ze zijn. Passanten zijn het, een noodzakelijk kwaad. John Lammers? Op de winkel gepast, geen onuitwisbare indruk achtergelaten, geen indruk eigenlijk, hij gaat niet gemist worden, nu al vergeten.

***

Gansch het raderwerk staat stil, als Uw machtige arm het wil,

heette het bij de spoorwegstaking in het jaar dat VVV werd opgericht. Drie kwartier voor aanvang staat het verkeer onderaan d’n Berg stil. Omdat drie bussen gevuld met Helmonders het stadion ingeloodst moeten worden. Het gigantisch blik agenten dat voor de gelegenheid is opengetrokken vormt een erehaag voor de passerende bussen. Minzaam glimlachend en wuivend kijken de Helmonders vanuit hun verheven positie op hen neer. Gansch het raderwerk staat stil, als Uw machtige arm het wil.

***

‘Had mijn vrouw maar één zo’n been’,

zei Godfried Bomans ooit over de benen van Marlene Dietrich. Haar landgenoot Philip Heise heeft slechts één been dat de moeite waard is. Het linker. Wát een linkerbeen. Wát een eer dat dat linkerbeen zich heeft verwaardigd om dit seizoen het gras van De Koel te kussen.

***

‘Volgens mich is de geluidsinstallatie gemàk’,

hoor ik een van de mannen achter me zeggen. Volgens mij ook. Na al die geluidsarme jaren ineens een geluidsbombardement. Het is ook nooit goed.

***

‘Het was een mooie wedstrijd, het spel ging goed op en neer’,

hoor ik een man met een telefoon aan z’n oor op de terugweg richting station zeggen. Het ging inderdaad goed op en neer. En er werd hard gewerkt. En het was redelijk spannend. En het bleef droog. En er was weinig publiek. En Ait Mouhou en Matoug moeten voorlopig maar de eerste keus op de vleugels blijven. Maar een mooie wedstrijd? Mwah. Daarvoor viel er te lang te weinig te beleven.

***

‘Ik ging naar Bommel om de brug te zien’,

dichtte Martinus Nijhoff ooit. Ik ging naar De Koel om Het Linkerbeen van Heise te zien.

VVV – Roda JC

Zeker vroeg vertrokken vanmorgen?
‘Ja, ik had de keuze tussen de trein van 10.47 uur en die van 11.17 uur. Die van 10.47 uur is eigenlijk te vroeg en die van 11.17 uur beetje aan de late kant. Uiteraard heb ik voor de zekerheid van 10.47 uur gekozen.’
Lekker langzame wandeling naar het stadion dus?
‘Dat is inderdaad altijd weer een genot, allemaal die mensen die met hetzelfde doel d’n Berg opgaan. En op momenten dat niemand het zag heb ik foto’s gemaakt van de VVV-stickers die ik onderweg tegenkwam.’
Waarom mag niemand dat zien?
‘Omdat het natuurlijk een beetje raar is: man op leeftijd die foto’s maakt van stickers op lantaarnpalen.’
Inderdaad niet helemaal normaal. Nog iets opmerkelijks gehoord onderweg?
‘Tja, wat is opmerkelijk? “Wat een kutopstelling”, hoorde ik een jongen van een jaar of 12 zeggen toen hij op z’n telefoon de opstelling bekeek. Dat ergerde me. Even verderop zei een vader met VVV-sjaaltje “Kijk, daar zie je de lampen” tegen z’n zoontje dat blijkbaar voor het eerst meeging. Dat vertederde me dan weer.’
Hoe ben je in het stadion de tijd tot de aftrap doorgekomen?
‘Nou, bijvoorbeeld met nadenken over de onzinnigheid van sommige teksten die op het scorebord verschijnen. Wat dacht je van Aanvoerdersbandpartner: Hovens Collin Verpakkingen? Zo’n bedrijf dat dan heel trots op z’n website kan zetten dat het aanvoerdersbandpartner van VVV is geworden. Geloof je toch niet? Wat voor partners zouden ze nog meer hebben? De grensrechtersvlagpartner? De onverstaanbaregeluidsinstallatiepartner?’
Laten we het over de wedstrijd hebben. Wat vond je ervan?
‘Geweldig. Echt. Zat alles in: spanning, enerverend scoreverloop, telkens kerende kansen, prachtige goals. En ook alles eromheen klopte: de gezangen, fijn ook dat er weer Roda-supporters waren, ondanks de felle zon geen bakoven, toss gewonnen dus tweede helft naar de Duitse kant en ook fantastische wolkenluchten, hoewel ik het daar eigenlijk niet meer over zou hebben.’
Zeg voor de verandering eens iets over de spelers.
‘Oké, dan. Schoonderwaldt niks op aan te merken. Davis kon me de eerste twee wedstrijden niet bekoren, maar vandaag prima. Blancquart minder dan normaal, maar dat vergroot hopelijk de kans dat ie blijft. Reinders opbouwend zwak, verdedigend oké. Heise is mijn nieuwe voetbalgod. Foor: bleekjes vandaag. Saddiki: uitblinker, zal toch niet zo zijn dat ie komende week alsnog wordt verkocht? Triep: echt een aanwinst, mag nog iets nadrukkelijker aanwezig zijn. Ait Moudou en Wehmeyer konden allebei geen potten breken, Ait Moudou had wel meer dreiging dan Wehmeyer. Zandbergen viel weer tegen. En dan ook nog misbaar maken als ie wordt gewisseld. Misschien toch eens een keer beginnen met Van Zijl.’
Saddiki man van de wedstrijd?
‘Als het alleen om het voetbal gaat wel. Maar als je het breder bekijkt misschien niet.’
Hoe bedoel je?
‘Dan zouden een ballenmeisje en de scheidsrechter ook kandidaten zijn.’
Hoezo dat?
‘Ballenjongens en -meisjes mogen de bal voortaan niet meer aangeven, maar moeten ‘m op een pilon leggen. Dat lukte het ballenmeisje bij mij in de buurt aan het begin van de wedstrijd een keer niet: wat ze ook probeerde, de bal rolde er telkens weer vanaf. Toen het leek dat de bal eindelijk bleef liggen, rolde ie er toch weer vanaf. Ik had te doen met dat meisje.’
Begrijpelijk. En waarom zie je in de scheidsrechter, Jeroen Manschot, ook een kandidaat-man-van-de-wedstrijd? Zo goed floot hij toch niet?
‘Klopt, hij vergat Saddiki een kaart te geven en floot soms vreselijk irritant. Maar ik vond dat hij meesterlijk reageerde toen het hele stadion “Hij is een hoerenjong” tegen hem begon te zingen. In plaats van de wedstrijd te staken, stak hij een arm op richting harde kern als teken dat hij het had gehoord en er verder geen aanstoot aan nam. Superieure reactie.’
Tot slot: ongetwijfeld een fijne terugweg gehad?
‘Inderdaad. Ik moest nog wel denken aan dat zoontje dat van z’n vader naar de lampen moest kijken. Wat zal hij een onvergetelijke middag hebben gehad. En dat irritante ventje dat het over een kutopstelling had, zal Lammers nu wel een toffe peer vinden.’

VVV – Jong PSV

I New season, same expectations
Hogere verwachtingen dan vorig jaar. Evengoed lage verwachtingen. Misschien een keer meedoen om een periode. Verliezen van Roda.

II New season, new intentions
Niet zeuren over het weer. Niet zeuren over de onverstaanbare speaker. Niet zeuren over het verliezen van de toss. Niet zeuren over de horror van wedstrijden tegen Jong-teams. Niet altijd zo sentimenteel zijn. Niet elke wedstrijd lyrisch zijn over de wolkenluchten. Niet steeds maar weer De Man Schuin Achter Me opvoeren.

III New season, new hopes
Nieuwe speler om in m’n hart te sluiten. Winnen van Roda. De beker winnen. Promoveren.

IV New season, new folk
‘Als jouw rij rij 5 is, is dit dan rij 4, nummer 17?’
‘Jazeker. Maar meestal gaan mensen zomaar ergens zitten.’
‘Ik ga liever zitten op de plaats die op mijn kaartje staat. Anders komt er dadelijk iemand die zegt “U zit op mijn plaats” en dan moet ik een nieuwe plaats gaan zoeken.’
‘Dat is verstandig. Ik ben ook zo iemand die zijn vaste plaats opeist.’
‘Het klinkt misschien gek, maar dit is de eerste keer in mijn leven dat ik in een voetbalstadion ben.’
‘Wat brengt u nu dan hier?’
‘Mijn zoontje heeft meegedaan aan een voetbalkamp en iedere deelnemer heeft twee vrijkaartjes gekregen.’
[Nu had ik natuurlijk moeten zeggen ‘Wist u dat ik een godsgruwelijke hekel heb aan wedstrijden waarin de helft van de stadionbevolking bestaat uit kiddo’s die alleen maar met zichzelf en met eten en drinken bezig zijn en geen moment aandacht hebben voor de wedstrijd?’, maar ik zei:] ‘Ah leuk. Ik denk dat u gaat genieten. Het wordt best druk en de sfeer is altijd goed de laatste jaren. Alleen jammer dat er geen uitsupporters zijn. Dat zou het nog mooier maken.’

V New season, same shit
De speaker, godverdegodver onverstaanbaarder dan ooit (niet dat ik het vermoeden heb daardoor veel te missen, maar een speaker dient verstaanbaar te zijn). Spits die niet scoort. Facebookanians die het vertrek van de trainer eisen.

VI New season, new shit
Het veld. Knollentuin. Hoe kan dit?

VII New season, same irrational hatred
‘Wal godverdomme!’ Als Thomas Reinders diep in de tweede helft voor de derde keer op rij een waardeloze pass geeft, nadat hij al de hele wedstrijd heeft uitgeblonken in obligaat getik, ontsnapt het me. Hopelijk is het verloren gegaan in het onophoudelijke geroezemoes rondom me.

VIII New season, same folk
De Man Schuin Achter Me verkeert nog steeds in Koelslaap. Maar in z’n partner heeft hij een waardig vervangster afgevaardigd. Bij de tweede corner van VVV: ‘Let op Blanquart, ik denk dat hij gaat scoren.’ Blanquart scoort niet.

IX New season, new hero (as long as it lasts)
Philip Heise! (Na vorige week hoge verwachtingen van Nassim Ait Mouhou, maar misschien toch teveel eendagsvliegrisico) Philip Heise! Klassieke linkspoot! Godsgeschenk! Die net niet met een goal bekroonde onnavolgbare actie in de tachtigste minuut! Die crosspass over de hele, halverwege de tweede helft!

X New season, lost hope
Winnen van Roda.

VVV – ADO Den Haag

Het perspectief is allesbepalend.

Eerste beeld als ik het station uitstap: een lange stoet voornamelijk in het zwart gehulde supporters die zich Koelwaarts begeeft. Ik (zwart shirt, nagenoeg zwarte broek) voeg me in de corteo, zoals dit fenomeen schijnt te heten. Bijna uitsluitend Duitsers, honderden Duitsers. Vooral jongemannen, een enkele jongevrouw, genoeglijk keuvelend D’n Berg op.
 
Koelie heeft zich voor de verandering getooid met een petje.  
 
‘Hé papa! Moet je kijken! Ketting heeft z’n shirt uit z’n broek! Zie je dat?! Legendarisch moment!’ Aldus de jongen achter me. Papa lijkt het niet te interesseren, hij reageert althans niet. Onbegrijpelijk, gezien de begrijpelijkheid van de opwinding van de jongen. Want: wat heeft Rick Ketting ertoe bewogen om, na drie seizoenen lang stoïcijns z’n shirt in z’n broek te hebben gehouden, uitgerekend in z’n laatste wedstrijd voor VVV uiteindelijk toch maar eens z’n shirt uit z’n broek te halen? En waarom speelde Rick Ketting tot gisteren altijd met z’n shirt in z’n broek? Ode aan King Cattermole?

Het perspectief is allesbepalend.

Je hebt de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-school en je hebt de ze-moeten-naar-de-eredivisie-school. Ik behoor tot de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-school. Mijn indruk: de ze-moeten-naar-de-eredivisie-scholers zitten meer op de sociale media dan in het stadion en in het stadion overwegen de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholers. 

Als overtuigd zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer beleefde ik gisteren een aangename avond.

2-7. Grootste nederlaag dit seizoen. Maar wtf. Doelpuntrijkste wedstrijd van dit seizoen, kan je ook zeggen, je bent zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer of je bent het niet. Alsof er trouwens nog iets op het spel stond.

Het perspectief is allesbepalend.

Ondanks luidkeels getoeter over een nieuwe geluidsinstallatie is de stadionspeaker ook dit hele seizoen niet te verstaan. Maar wtf. Mis ik iets? Sowieso betekent het zijn van zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer niet dat je niet zou mogen näöle. Integendeel.

De Koel zo vol als nog niet eerder dit seizoen. De sfeer als nog niet eerder dit seizoen. Eén lange anderhalf uur durende eredienst met Duitse accenten ter viering van het nog-bestaan.

Afgelopen. Op weg naar het televisie-interview stopt Rick Ketting z’n shirt weer in z’n broek.  

Afscheid van de vertrekkers. Geen afscheid van Blancquart. Wat niet betekent dat Blancquart blijft. Ongetwijfeld vertrekt ook Blancquart. Maar uiteindelijk geldt zelfs voor een vertrek van Blancquart: wtf. Er komt wel weer een nieuwe Blancquart. En voor de Blancquart-mythevorming is het misschien niet eens verkeerd dat Blancquart na één seizoen alweer vertrekt. Koning Blancquart I.

Het perspectief blijft allesbepalend.

VVV – De Graafschap

Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh
Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh
Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh
Ralf Seuntjens tuh-tuh-tuh-tuh

 

Seun of God
ooit via de achterdeur vertrokken

ooit uitgefloten
vandaag rode loper
vandaag binnen door de hoofdingang

Seun of God
Held voor eeuwig, mijn top 5 van helden van de afgelopen twintig jaar voor nu:
1. Seun
2. Larsje
3. Uchebo
4. Kum
5. Promes
Morgen kan het alweer anders zijn.

Seun of God
Bankzitter ocharm. Wie zet Hem nu op de bank?

Seun of God
Tevens Eminence grise. A., VVV-supporter sinds mensenheugenis, maakt Hem er fijntjes op attent als Hij tijdens de rust richting kleedkamer loopt. Hij kan het hebben, Hij grapt mee.

Seun of God
Een half uur is Hem slechts vergund. Maar alles doet het nog, het is er nog allemaal, Zijn inzicht, Zijn intelligentie, Zijn techniek, Zijn zo sterk met dat immense lichaam contrasterende fijnbesnaardheid.

Seun of God
Uittrap van de keeper. Drie man springen in Zijn rug om de bal weg te koppen. Hij blijft staan. En kopt. Meesterlijk. (Wekt herinneringen aan Sibon, ooit in een stormachtig Helmond: dwarrelende hoge bal, hele meute tegenstanders om hem heen en Sibon legt de bal dood op z’n voet, gevolgd door een moment van eerbiedige stilte, waarin de wind even ophoudt met waaien.)

Seun of God
Die blinde, onvoorwaardelijke adoratie, is dat niet veel eerder het wezen van voetbal dan overwinningen, bekers, promoties en kampioenschappen?

Seun of God
Bidden voor een goal van Hem. Liever nog twee. Nooit eerder zo vurig een vijandelijke club goals toegewenst. Komt er niet van. Wel bijna. Maar Doornbusch zit er verdomme weer eens tussen. (Doornbusch, Held in wording. Zag je die uittrap, tweede helft, halfhoog, retestrak op de stropdas van, denk ik, Janssen? Mijn top 5 van helden van de afgelopen twintig jaar voor nu: 1. Seun; 2. Larsje; 3. Uchebo; 4. Kum; 5. Doornbusch)

Seun of God
Kom je volgend seizoen naar VVV please?

P.S. Alleraardigste wedstrijd

Don Leo

Gisteren toch iets ernstigs over het hoofd gezien qua Don Leo. Als tussentijds ingeroepen bondscoach vertoefde Beenhakker in 1985 namelijk op liefst twee dagen in De Koel. Op dinsdag 19 februari, zestien dagen na zijn aanstelling, leidde hij een training op het hard bevroren hoofdveld, zoals blijkt uit onderstaande foto (overgenomen uit Ave VVV. 50 jaar betaald voetbal in Noord-Limburg). Daarop wijst Don Leo van links naar rechts Ernie Brandts, Peter Boeve, Willy van de Kerkhof, Erwin Koeman en Hans van Breukelen de weg.

Een dag later trad Oranje op datzelfde hard bevroren veld aan tegen VVV, op dat moment een hoogvlieger in de eerste divisie. Ruim tienduizend toeschouwers zagen een matig Nederlands elftal, met onder meer Marco van Basten, Ruud Gullit en René van der Gijp in de gelederen, met 3-0 winnen. Een van die toeschouwers was ik. Veertig jaar later is het enige dat ik me ervan herinner dat het stervenskoud was. Maar gelukkig heb ik het getypte verslag nog. Voor wie het interesseert:

‘Ik ben wel héél erg kritisch op John Roox’, dacht ik toen ik het verslag nog eens teruglas. Maar uit het eveneens bewaarde verslag van de wedstrijd in het Dagblad voor Noord-Limburg blijkt dat trainer Sef Vergoossen nog veel harder uithaalde: ‘We hadden vanavond geen keeper onder de lat staan, maar een ballenvanger.’ Lees zelf maar:

En Don Leo? Die beklaagde zich over de samenwerking tussen Gullit en Van der Gijp: ‘Ze liepen soms met z’n tweeën rechtsbuiten te spelen.’ Als je goed luistert, kan je de diepe theatrale zucht die Don Leo daarop ongetwijfeld slaakte, veertig jaar na dato heel in de verte nog horen.

VVV – Helmond Sport

Aftrap zondag 16.45 uur. Moet welhaast een primeur zijn in m’n VVV-carrière. Geen lekker tijdstip, komt een beetje achter het weekend aanhobbelen. Zaterdag 16.30 bevalt het best. Het klassieke zondag 14.30 kan er ook mee door. Zondag 12.15 of 12.30 zelfs nog beter. Laatst zaterdag 21.00 was godgeklaagd. Volgende thuiswedstrijd maandag 20.00. Voetbal kan elke dag van de week, maar niet op maandag. En bij voorkeur ook niet op donderdag.

Minuut stilte voor Don Leo. Geen Koel-herinneringen mijnerzijds aan de goede man. Met Cambuur moet ie hier in de jaren zeventig zijn geweest, maar daar staat ie me niet van bij. Als trainer van Ajax, Feyenoord, Go Ahead en Volendam heeft ie VVV denk ik steeds misgelopen. Hebben ze niet ooit een oefenwedstrijd tegen Real Madrid gespeeld met Don Leo aan het roer? Thuis opzoeken.

Indrukwekkend, die minuut stilte. Dat hóór je te zeggen van een minuut stilte. Maar deze minuut stilte wás indrukwekkend. Ruim vijfduizend mensen een minuut lang doodstil, zelfs geen kuchje te horen.

‘Jao, Janssen is d’r oët’, hoor ik een man achter me (de Man Schuin Achter Me is er weer eens niet) zeggen, net voor het begin van de tweede helft. Janssen? Maar die stond er toch helemaal niet in?

Hij is er weer eens, de wat oudere man die, denk ik, een verstandelijke beperking heeft. Hij zit zoals altijd op de onderste rij, zoals altijd gehuld in een VVV-shirt. Hij wil zoals altijd op de foto met elke speler of trainer die langs komt lopen, zelfs met de scheidsrechter. Hij glundert zoals altijd als ze even stoppen om inderdaad met hem op de foto te gaan. Zoals altijd ben ik geraakt.

Frekie is trouwens de allerbeste voetbalsong. Ever.

Alles is mild vandaag. Het weer, het publiek, ik. Maakt ook niet meer veel uit of ze nou winnen of verliezen. Maar dat ze winnen maakt het toch mooier. Geweldige goal van Van Zijl: wachten tot de tegenstander komt inglijden, dan beheerst binnenschieten. Geweldige goal ook van Foor. Met rechts. Waarom doet ie niet alles met rechts? Geweldige sliding inderdaad van Blancquart, daarmee z’n eigen fout herstellend. Wat heeft Janssen (Simon) misdaan dat hij niet meer in de basis staat?

 9 augustus 1987. VVV-Real Madrid, met Don Leo als coach en ik als toeschouwer. Geen enkele herinnering aan. Wel het toegangskaartje nog.

En een bladzijde in het boek Ave VVV. 50 jaar betaald voetbal in Noord-Limburg.

VVV – Eindhoven

 

Voetbal is vooral ook nostalgie, het mateloze terugverlangen naar en verheerlijken van het glorieuze verleden en het telkens weer oproepen van herinneringen daaraan. Toen alles veel beter en mooier was.

‘Weet je nog, die en die wedstrijd?’
‘Ik was erbij toen…’
‘Die en die speler, die was pas echt goed, veel beter dan dat zooitje van nu’

In 1972 of 1973 moet ik mijn eerste wedstrijd van VVV hebben gezien. De eerste wedstrijd waaraan ik herinneringen heb, dateert pas van zondag 2 maart 1975. Vijftig jaar geleden. VVV – Eindhoven. VVV middenmoter in de eerste divisie, Eindhoven koploper en latere promovendus. Een zonnig zondagmiddag als ik het wel heb. Achtduizend toeschouwers lees ik ergens. VVV maakte gehakt van Eindhoven. 5-0. Drie keer Jan Verbong, één keer Albert, één keer Marinus van Dinter. Een absolute sensatie, de naam van VVV ging de wereld over – en ik was erbij! Op m’n vaste plek, onderaan het hek, boven het reclamebord van Nederlandse Draadindustrie Blerick (wat is dat eigenlijk draadindustrie?). Achter me, op de eerste tribunetrede, mijn vader, met karakteristieke baard. Rechts naast mijn vader, met karakteristieke stropdas, Frits Timmermans, ambtenaar van de gemeente Horst en spraakwaterval. Op de foto ook De Koes, in karakteristieke houding, die kijkt en ziet dat het goedkomt met de 3-0 van Albert. De Koes, Huub Vercoulen, mijn grote held in die dagen.

Wat zal me bijblijven van VVV – Eindhoven van 22 maart 2025? Het belachelijk late aanvangstijdstip, waardoor ik voor het eerst in lange tijd gedwongen was me per auto stadionwaarts te begeven? Het debuut van Dries Saddiki? Het scoreverloop? Het vuurwerk dat tijdens de wedstrijd werd afgestoken?

Het milde weer met aan het einde aus heiterem Himmel die plensbui? De goals? Het ontbreken van John Lammers? Het spandoek om de vijftienjarige – mij geheel onbekende – vriendschap met West Bromwich Albion te vieren?

De bekers die op het veld werden gegooid? Het irritante, schreeuwerige, licht agressieve en bezopen plukje supporters achter me? De supporter die het veld op kwam rennen?

Ik vrees dat dit me allemaal niet zal bijblijven van deze VVV - Eindhoven, misschien met uitzondering van dat spandoek. Die man die het veld op kwam rennen, heb ik op z’n afvoeren na zelfs geheel gemist, mogelijk omdat ik was afgeleid door dat plukje supporters achter me. Maar het kan ook zijn dat ik in gesprek was met J, met wie ik voor het eerst een wedstrijd bezocht en wiens nuchtere beschouwingen over spel en spelers meer indruk op me maakten dan spel en spelers. Misschien zijn die nuchtere beschouwingen van J wel wat me zal bijblijven van deze VVV – Eindhoven.