VVV – Emmen

I
Minuut stilte ter nagedachtenis aan de deze week overleden Kees Rijvers. Gravend in m’n geheugen kom ik niet verder dan één flard van een herinnering waarin zowel meneer Rijvers als VVV een rol speelt. VVV zoals het betaamt de hoofdrol, meneer Rijvers een bijrolletje. Zondag 12 september 1976. Ik ben 11. VVV-PSV. VVV zojuist naar de eredivisie gepromoveerd, PSV de ongenaakbare landskampioen van de twee voorgaande seizoenen, met in de gelederen onder meer Jan van Beveren, Willy van der Kuylen, Huub Stevens en Willy en René van de Kerkhof. VVV in het rood (met witte blokken). PSV in het groen (als m’n geheugen me niet bedriegt). 15.000 toeschouwers, onder wie ik dus. VVV wint. Met 2-0. Doelpunten: Mikan en Stefan Kurcinac. En meneer Rijvers? Die was trainer van PSV. Zonder pet vermoed ik, het was best warm die middag.

II
Voor de afwisseling mogen er weer eens twee engelen opdraven. Ter nagedachtenis aan meneer Rijvers? Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag? Engelen zijn toch onzijdig? Hoe dan ook: alle engelen de wereld uit, om te beginnen uit De Koel.

III
Ketting, op geelgroene schoenen vandaag, verliest de toss. Automatisch gevolg: VVV speelt de tweede helft naar de stadskant, niet naar de Duitse kant. Voorpret maakt plaats mismoedigheid.

Toss verloren, rampspoed geboren.

IV
In de eerste helft valt, na uitvoerige interne afweging van de voors en tegens, het besluit om in de rust te verkassen naar de stadskant (De Koel zij hooglijk geprezen dat dit nog altijd kan). Voornaamste tegens zijn het gevoel van verraad aan vak VN5, het ontstellende gebrek aan sfeer aan de stadskant en vooral de ruime aanwezigheid aldaar van mensen die voortdurend met van alles bezig zijn maar nooit met het volgen van de wedstrijd. De frontale koude oostenwind is een ondergeschikt tegen. Voornaamste voor is met je neus op het spel en op een eventueel VVV-doelpunt zitten. Nee, niet zitten: staan! Voetbal is om te staan. (Een andere keer misschien over waarom ik doorgaans dan toch zit.)

V
Binnen vijf minuten volgt de beloning voor de verkassing. 1-0! Kosidis! Voor m’n neus!

VI
De mensen aan de stadskant die voortdurend met van alles bezig zijn maar nooit met het volgen van de wedstrijd zijn vandaag hordes kinderen. Verzacht de pijn.

VII
De Man Schuin Achter Me zijn nu de supporters van Emmen.

VIII
Staan aan de dunbevolkte stadskant betekent dat je een beetje kunt meebewegen met het spel. Waardoor je je nog meer onderdeel van de wedstrijd waant.

IX
Penalty. Voor Emmen. Zeven minuten voor tijd. De mismoedigheid is op slag terug. Totdat iets gebeurt dat nooit gebeurt bij een VAR-loze wedstrijd: de scheidsrechter komt terug op z’n beslissing. Weg mismoedigheid. Het spel wordt vervolgd met een corner. Vreemd.

X
Blessuretijd. Doesburg scoort! 2-0! Voor m’n neus! Doesburg trekt z’n shirt uit. Voor m'n neus. Meteen uit met de pret. Veel erger dan de geelgroene schoenen van Ketting.

XI
Mo Odriss. Geweldige invalbeurt weer.

XII
Toss verloren, genot geboren.