Helmond Sport – VVV

‘Skandalig! Dan kenne ze unne keer beure en dan wille ze nie beure! Skandalig!’ De Helmondse die de zeventig ruimschoots is gepasseerd, is buiten zinnen. Iedereen die passeert krijgt het te horen: skandalig.

Op de wedstrijddag worden geen kaartjes verkocht. Wel godverdegodver. Niemand valt te vermurwen, ontdek ik al snel: Befehl ist Befehl. Heeft op de website gestaan. Zeggen ze.
‘Heel goed verborgen dan toch!’
‘Nee hoor, staat er al sinds dinsdag op.’  

Wat nu? Het verzinnen van listen is niet mijn grootste kwaliteit. In een lichtmast klimmen zou mijn einde betekenen. Heel even overweeg ik nog om aan te bellen bij een bewoner van de Bakelsedijk met het verzoek de wedstrijd vanaf het dak van zijn of haar schuurtje te bekijken. Maar zelfs in het beklimmen van daken van schuurtjes ben ik niet heel bedreven. Naar huis dan maar. Ik loop om het stadion heen.

Bij een geblindeerd hek bij de cornervlag aan de hoofdtribunekant valt een glimpje van het veld te zien. Het glimpje is te klein om hier te blijven staan.

Bij het hek in de hoek waar de VVV-supporters staan is het hek iets minder hermetisch geblindeerd. Als ik op m’n hurken ga zitten, kan ik zelfs het hele veld zien!

Hurken dan maar! Net op tijd voor de aftrap!

Na een paar minuten word ik op m’n schouder getikt. Een suppoost.
‘Bent u voor Helmond Sport of voor VVV?’
‘Voor allebei niet.’ [Leugentje om bestwil is soms toegestaan.]
‘Maar u wilt geen kaartje kopen?’
‘Jawel, heel graag zelfs. Maar er worden geen kaartjes verkocht.’
‘Echt niet?’
‘Nee. Dat zou op de website staan maar ik kan het daar niet vinden.’
De man kijkt op z’n telefoon.
‘Nee, ik kan het ook niet vinden. Raar.’
‘Maar ik mag hier wel blijven zitten?’
‘Geen probleem.’
‘Ah fijn! Bedankt!’

Na een paar minuten krijg ik last van m’n knieën. Ik zou kunnen gaan liggen, maar dat gaat me net iets te ver. Ik besluit enkele meters te verkassen, naar de plek waar hek en tribunemuur op elkaar aansluiten. Daartussen zit een verticale spleet van enkele centimeters waardoor ik ook het hele veld kan zien.

Kostje helemaal gekocht, zeker met de welluidende gezangen van de VVV-supporters op de achtergrond. Totdat ik na enkele minuten op m’n schouder word getikt. Andere suppoost.
‘Je moet hier weg!’
‘Waarom? Ik doe toch niemand kwaad?’
‘Nee, je moet hier weg. Eruit. Nu.’
‘Maar waarom?’
‘Je bent foto’s aan het maken. Dat mag niet. Dat wekt de agressie van VVV-supporters.’
‘Als jullie gewoon kaartjes zouden verkopen, was er niets aan de hand. Maar ik ga al.’
‘Heel fijn.’
‘Gaat het alleen om die foto’s?’
‘Ja.’
‘Dus ik mag wel aan het hek bij de andere cornervlag gaan staan? Daar zijn geen VVV-supporters.’
‘Ja, dat mag wel.’

Terug naar het geblindeerde hek bij de andere cornervlag. Misschien is daar bij nader inzien toch het hele veld te overzien. Inderdaad! Door een horizontale spleet van een millimeter of drie valt alles perfect te aanschouwen. Van nabij zie ik De Boer weifelen. En redden. En kansloos zijn op de vrije trap van Daneels. En vraag ik me af of Roel Janssen zijn beste tijd misschien wel achter zich heeft liggen. Dan hoor ik achter me een voertuig stoppen.
‘Hé!’
Niet reageren.
‘Heejjj!’
Ik doe alsof ik doof ben.
‘Heeeejjjj!’
Dit valt niet langer te negeren. Ik draai me om. Politiebusje. Bemand door één oom agent. Ik loop naar het busje.
‘Wat staat u hier te doen?’
‘Naar de wedstrijd kijken.’
‘Waarom koopt u niet gewoon een kaartje?’
‘Er worden geen kaartjes verkocht.’
‘Echt niet?’
‘Nee.’
‘Ongelooflijk. Waar zijn ze toch mee bezig.’
‘Ja, dat vroeg ik me ook al af.’
‘Nou, veel plezier dan nog.’
‘Oké, bedankt.’

Daarna blijft het verder de hele wedstrijd rustig. Veel plezier beleef ik niet, kijkend door mijn spleet van drie millimeter. Machteloos VVV. Pöpperl weer onzichtbaar. Doumtsios evenzeer. Enz. Lastig seizoen in het verschiet. Helmond gaat intussen uit z’n dak. ‘Wij staan bovenaan, wij staan bovenaan’, blijft het nog lang nadreunen op de wandeling terug naar het station. Skandalig.