VVV – Volendam

Dit keer, lopend over de Kaldenkerkerweg richting stadion, zelfs al waterige ogen bij het zien van de ontstoken lichtmasten in de verte. Lijkt wel alsof die verdomde sentimentaliteit per wedstrijd heftiger de kop opsteekt.

***

Halverwege d’n Berg loop ik achter zes Duitse mannen van rond de dertig. Onderwerp van hun gesprek: de verkiezingen van morgen. Ze speculeren over percentages en coalities en de daarbij behorende kleuren. Aan welke kant ze zelf staan? Aan de goede kant gok ik. Ik waag het erop en vraag het. SPD. Goed gegokt. En vanmiddag? Natuurlijk zijn ze voor Venlo, ze komen uit Nettetal. Maar Volendam gaat winnen, een Heimsieg zit er niet in. Ze vragen hoe het kan dat VVV zo diep is weggezakt. Ach, zo is VVV nu eenmaal, een Fahrstuhlmannschaft.

***

In een stuk over een wedstrijd tegen Volendam mag het woord wijdbroeken nooit ontbreken. Wijdbroeken. Voilà.

***

Hekside Maffia noemen de fanatiekste fans van de wijdbroeken zich. Gaat eerder een lachwekkende dan een afschrikwekkende werking van uit.

***

77e minuut. 1-0. Bjorn van Zijl. Een oranje gloed licht de kale bomen op. Heile Welt. Voor drie minuten.

***

Typisch zo’n wedstrijd waarin de koploper belabberd voor de dag komt, de underdog voor een sensatie lijkt te kunnen gaan zorgen, maar het ongrijpbare koplopersaura uiteindelijk de doorslag geeft. Das gewisse Etwas maakt het verschil.

***

Weer twee blessures plus twee schorsingen erbij. Doorgaans betrouwbare bronnen melden dat John Roox, Niels Fleuren, Micky Oestreich, Nico van der Meer en Juno Verberne zich in de coulissen aan het warmdraaien zijn.

***

Mannen van de wedstrijd: Emmanuel Gyamfi en Zidane Taylan. Tag der Deutschen. Gyamfi is er een meester in zijn magistrale creaties eigenhandig teniet te doen, waardoor het brotlose Kunst wordt. Maar liever brotlose Kunst dan Einheitswurst. En Taylan? Als hij die laatste corner erin had gekopt, was hij de wereld overgegaan. Nu blijft hij voor eeuwig de debuterende keeper met drie tegengoals in de twintig minuten dat hij meespeelt. Schade. ‘Hij heeft wel een goede trap’, hoor ik De Man Schuin Achter Me zeggen.  

***

Samen lopen ze naar de hoek waar de spelers na afloop het veld verlaten, een vader en z’n extreem verlegen zoontje. ‘Ould Chikh mag ik je shirt?’ staat er op het kartonnen bord dat de jongen in de lucht houdt. Bilal Ould Chikh is de beroerdste niet, trekt z’n shirt uit en overhandigt het aan de jongen. Een jongensdroom die in vervulling gaat. Of een vadersdroom?