VVV – ADO Den Haag

Het perspectief is allesbepalend.

Eerste beeld als ik het station uitstap: een lange stoet voornamelijk in het zwart gehulde supporters die zich Koelwaarts begeeft. Ik (zwart shirt, nagenoeg zwarte broek) voeg me in de corteo, zoals dit fenomeen schijnt te heten. Bijna uitsluitend Duitsers, honderden Duitsers. Vooral jongemannen, een enkele jongevrouw, genoeglijk keuvelend D’n Berg op.
 
Koelie heeft zich voor de verandering getooid met een petje.  
 
‘Hé papa! Moet je kijken! Ketting heeft z’n shirt uit z’n broek! Zie je dat?! Legendarisch moment!’ Aldus de jongen achter me. Papa lijkt het niet te interesseren, hij reageert althans niet. Onbegrijpelijk, gezien de begrijpelijkheid van de opwinding van de jongen. Want: wat heeft Rick Ketting ertoe bewogen om, na drie seizoenen lang stoïcijns z’n shirt in z’n broek te hebben gehouden, uitgerekend in z’n laatste wedstrijd voor VVV uiteindelijk toch maar eens z’n shirt uit z’n broek te halen? En waarom speelde Rick Ketting tot gisteren altijd met z’n shirt in z’n broek? Ode aan King Cattermole?

Het perspectief is allesbepalend.

Je hebt de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-school en je hebt de ze-moeten-naar-de-eredivisie-school. Ik behoor tot de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-school. Mijn indruk: de ze-moeten-naar-de-eredivisie-scholers zitten meer op de sociale media dan in het stadion en in het stadion overwegen de zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholers. 

Als overtuigd zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer beleefde ik gisteren een aangename avond.

2-7. Grootste nederlaag dit seizoen. Maar wtf. Doelpuntrijkste wedstrijd van dit seizoen, kan je ook zeggen, je bent zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer of je bent het niet. Alsof er trouwens nog iets op het spel stond.

Het perspectief is allesbepalend.

Ondanks luidkeels getoeter over een nieuwe geluidsinstallatie is de stadionspeaker ook dit hele seizoen niet te verstaan. Maar wtf. Mis ik iets? Sowieso betekent het zijn van zielsblij-dat-ze-nog-bestaan-scholer niet dat je niet zou mogen näöle. Integendeel.

De Koel zo vol als nog niet eerder dit seizoen. De sfeer als nog niet eerder dit seizoen. Eén lange anderhalf uur durende eredienst met Duitse accenten ter viering van het nog-bestaan.

Afgelopen. Op weg naar het televisie-interview stopt Rick Ketting z’n shirt weer in z’n broek.  

Afscheid van de vertrekkers. Geen afscheid van Blancquart. Wat niet betekent dat Blancquart blijft. Ongetwijfeld vertrekt ook Blancquart. Maar uiteindelijk geldt zelfs voor een vertrek van Blancquart: wtf. Er komt wel weer een nieuwe Blancquart. En voor de Blancquart-mythevorming is het misschien niet eens verkeerd dat Blancquart na één seizoen alweer vertrekt. Koning Blancquart I.

Het perspectief blijft allesbepalend.