VVV – AZ

21 augustus 2018, vandaag precies twee jaar en zes maanden geleden, was een historische dag: de geboorte van Mikanista, het debuut van Christian Kum voor VVV en meteen ook de geboorte van de love affair tussen Mikanista en Christian Kum.
Geen liefde op het eerste gezicht: ‘De dramatische Kum.’ Een week later: ‘De bevestiging dat Kum ongeschikt is als rechtsback.’ Drie maanden later: ‘Kum is geen linksback.’ Vier maanden later: ‘Ook vandaag weer op de verkeerde positie gebruikt: Christian Kum.’ Een jaar later: ‘Kum maakt waanzinnige slidings.’

Een jaar en drie maanden later begint er heel voorzichtig iets moois te groeien
‘Kum linksback? Wie verzint dit? Kum is een heel verdienstelijke centrumverdediger, maar ongeschikt als back: geen snelheid, geen aanvallende kwaliteiten. Hoe vaak moet ik dat nou nog zeggen?’

Een jaar en vijf maanden later ontluikende liefde
‘Ja, de timing van Christian Kum was enkele malen briljant.’

Een jaar en zes maanden later liefde, zij het nog geen blinde liefde
‘Die onverstoorbaarheid, die rust aan de bal, dat overzicht, dat lef om met z’n zwakkere linkerbeen te passen, die timing, dat gogme, dat meesterlijk maskeren van z’n gebrek aan snelheid. Een drama als back, als centrale verdediger een grootheid. Voor nu dan. En voor VVV-begrippen dan.’

Een jaar en zeven maanden later zijn ook de laatste reserves verdwenen
‘Alles wat hij dezer dagen aanraakt verandert in goud. Na een aarzelend begin bleef hij zelfs als linksback overeind. Glansrijk zelfs.’

Twee jaar en een maand later onvoorwaardelijke liefde
‘Woorden schieten zo langzamerhand tekort. Soeverein heerser. Is dat een pleonasme? Ja? Dan maken we er toch gewoon ‘soeverein heersend’ van? Z’n timing is de crux: laat die ‘m in de steek dan gaat ie op z’n bek, is die op orde dan is ie het mannetje. Hoe ouder ie wordt, hoe minder ie op z’n bek gaat en hoe meer ie het mannetje is.’

Twee jaar en drie maanden later zelfs liefdeslyriek  
hakballetje met links
stramme draai om z’n as
en opgelost
je gelooft je ogen niet
magisch
de hakbal van god

Twee jaar en zes maanden later, gisteren, de definitieve bevestiging
Tot gisteren bewonderde ik hem uitsluitend om wat hij kan, niet om wie hij is (kende hem helemaal niet, had hem nooit gesproken). Sinds gisteren bewonder ik hem niet langer alleen om wat hij kan, maar ook om wie hij is (ken hem nog steeds niet, heb hem nog steeds nooit gesproken).
Alles speelt zich af in enkele seconden: ongelukkige kopbal – finaal mislukte poging om de bal met links weg te rossen – neerhalen Boadu – rode kaart. Een rode kaart waar misschien wel over valt te discussiëren. Maar niet door hem: geen hevige verontwaardiging, geen woeste armgebaren, geen schuim op de lippen. Wel acceptatie, fatsoen, schuldbesef. Ook in het interview na afloop: reëel, eerlijk, niet met een beschuldigend vingertje naar anderen wijzend, de fout bij zichzelf zoekend. Waar maak je dat mee in de voetbalwereld? Groots. Man of the Match, onbetwist. Een hoogtepunt van het seizoen. Welgemeend advies: nu stoppen, op je hoogtepunt. En naast dat standbeeld voor Giakoumakis ook een standbeeld voor Hem.

En Jan en Herman zagen dat het goed was.