VVV - Heerenveen

Laag tempo, onvoorstelbaar veel knullig balverlies, momenten van totale lethargie, nauwelijks bedrijvigheid in de strafschopgebieden, geen individuele acties: zeventig minuten lang is VVV-Heerenveen een beproeving. Zeventig minuten lang is het een opgave voor de toeschouwer om bij de les te blijven. Probeer onder zulke omstandigheden ook maar eens géén hevig verlangen naar Ivo Dahlmans te krijgen. Niet de beste spits die VVV ooit heeft gehad, maar toch. Beleefde z’n finest hour in 1983 in de thuiswedstrijd tegen Heerenveen, toen ie binnen acht minuten een zuivere hattrick maakte. Ivo, waar ben je als we je nodig hebben?

Net voor rust valt er plotseling iets te beleven: eerste corner van de wedstrijd! Waar natuurlijk weer niets uit voortkomt. Gedachten die blijven hangen bij het scorebord. Dat vermeldt dat de corner is aangeboden door Die 2 Brüder von Venlo. Corners die worden aangeboden door de lokale groenteboer – in wat voor mallotige wereld zijn we eigenlijk beland?

Na rust hetzelfde geploeter. Pijn aan de ogen. Waarom gooit Steijn nou verdomme Dolsige Rico er niet in? Als deze wedstrijd iemand nodig heeft, dan is het wel Dolsige Rico. Toegegeven, ook bij Dolsige Rico is het niet altijd allemaal goud wat er blinkt. Maar heeft Dolsige Rico z’n dag, dan kan Dolsige Rico een wedstrijd wel openbreken. Met een woeste dribbel of een ragfijn steekpassje.
Dolsige Rico, there is only one Dolsige Rico.
Ai, ai, aiai, Doooool-si-ge Rico.
One Dolsige Rico, there is only one Dolsige Rico, walking along, singing a song, living in a Rico wonderland.

En dan ineens wordt het toch nog leuk. Nou ja, een beetje dan. En toch weer een puntje. 1-0, 0-1, 1-1, 1-1. Noord-Limburgs minimalisme. Volgende keer gewoon Dolsige Rico in de basis en Ivo Dahlmans voor noodgevallen achter de hand houden op de bank. En ten koste van alles corners voorkomen. Vooral dat laatste.