FC Groningen – VVV

‘Ben je blij?’, whatsappte iemand me drie kwartier na afloop. Ja, ik was blij. In de allereerste plaats blij om weer verlost te zijn van het parmantige zelfingenomen gewauwel van de presentator van dienst, Leo Oldenburger. Een niet te onderschatten beproeving, die man twee uur lang in je directe omgeving te weten.

Ik was ook blij met de overwinning. Nee, inderdaad, het voetbal was niet om aan te zien, maar het voetbal van VVV is bijna nooit om aan te zien. Wie niet kan leven met dat gegeven heeft al lang opgegeven. Het enige dat telt bij VVV zijn punten. Hoe die worden vergaard, zal me eerlijk gezegd worst wezen. Betonvoetbal, de zaak dichttimmeren, hotsknotsbegoniavoetbal, afbraakvoetbal, de bus parkeren, boerenkoolvoetbal of hoe je het ook noemt: ik heb er een gruwelijke hekel aan. Behalve als het om VVV gaat. Dat mag wat mij betreft doen wat het wil. Mits het tot punten leidt. Sterker, nu ik er goed over nadenk, geloof ik over elke puntenwinst van VVV te mogen zeggen: hoe waardelozer het vertoonde spel des te groter mijn blijdschap. Gisteravond was ik héél blij.

Verder was ik blij met Björn Kuipers. Waar VAR Jeroen Manschot hands van Danny Post zag, had scheidsrechter Björn Kuipers drie seconden nodig om een duw van Memisevic te zien. Lijkt me sterk dat het souffleren van Post daarbij cruciaal was, zoals Post na afloop beweerde.

Waar ik ook heel blij om was, was dat mijn na acht minuten aan X. gewhatsappte voorspelling dat Christian Kum gegarandeerd rood zou krijgen vanwege een te laat ingezette sliding, geen werkelijkheid werd. Hoe kon ik ook aan Chris twijfelen? Alles wat hij dezer dagen aanraakt verandert in goud. Na een aarzelend begin (twee keer Asoro uit z’n rug laten komen) bleef hij zelfs als linksback overeind. Glansrijk zelfs. Daarom voor de zesde keer op rij Man of the Match (met Post op z’n hielen).

Waar ik misschien nog wel het meest blij om ben is dat ik geen carnavalist ben, ik me daarom morgen niet in Venlo in het feestgewoel hoef te begeven, ik daarom niet het risico loop daar de voltallige selectie van VVV in de polonaise tegen het lijf te lopen en ik daarom niet bang hoef te zijn daar mijn helden (Kum voorop) van hun voetstuk te zien tuimelen. Voetballers dienen onaanraakbaar te blijven.