VVV – ADO Den Haag

Alle voorzorgsmaatregelen tegen de kou genomen. De fiets op. Sneeuw. Wind mee. Keurig op tijd op het station. Mooi. Supporters op het perron. Het lijken er elke wedstrijd meer te worden. Visioen: een speciale VVV-expres vanaf Horst-Sevenum. Drukte op het station in Venlo. Bewust trage wandeling naar het stadion, niet te vroeg arriveren, zeker niet met deze kou. Wandelaars, fietsers, auto’s: allemaol d’n Berg op. Machtig. De gebruikelijke politiemacht voor het stadion. Waarom toch? Geen wachtrij bij binnenkomst. Geen drukte bij de pisbakken. Stoeltje droogvegen. Warming-up aanschouwen. Pachonik haakt af. Dirks lijkt linksback te worden. Het zal toch niet? Aftrap drie minuten te laat. Ergerlijk. Koglin wint de toss, dus de tweede helft spelen naar de Duitse kant. Gelukkig. Dirks inderdaad linksback. Ngobi wordt er drie keer uitgelopen in de eerste vijf minuten. Ligt het aan hem? Aan de anderen? Allebei waarschijnlijk. Gepruts Koglin. 0-1. Van Crooy behandelt vandaag elke bal als een hete kroket. De kou valt mee, het blijft wel sneeuwen. Vrije trap op kansrijke positie. Koglin schiet de bal de tweede ring in. Ongeloof. Voortdurende gezangen. Hemels. De Boer is weer De Boer. Waarom wekt hij toch zo’n gruwelijke irritatie? De afgezakte sokjes, z’n parmantige stijltje? Rust. Correspondentie bijwerken. Verveling. Kou. Sneeuw. Weinig vertrouwen in betere tweede helft. Binnen twee minuten 0-2. Gepruts. Voortdurende gezangen. 53e minuut 0-3. De eersten verlaten het stadion. De stadionstemming wordt er steeds beter op (geen ironie, geen cynisme). Gedachten over Luhukay. Zijn verantwoordelijkheid dit gepruts, al het hele seizoen? Op z’n minst medeverantwoordelijkheid. Gedachten over De Koning. Schroijen loopt warm. Schroijen wordt toegejuicht. ‘Wij willen Schroijen zien!’ We zien Schroijen. Zouden we Schroijen ook hebben gezien als wij ‘m niet wilden zien? 0-4. Gezangen. 0-5. Wat een drama. Voortdurende gezangen. Machtig. Raar stellage achter goal aan stadskant. Wat is dat nu weer? 78e minuut: ‘Je kunt nu stemmen op de Man of the Match.’ Belachelijk. Er is geen Man of the Match. De onbegrijpelijke paradox van dit seizoen: de beste sfeer ooit bij het kutste voetbal ooit (overdrijven mag). Koud. Er zal toch geen extra tijd zijn? Twee minuten extra tijd. Kut. Schroijen Man of the Match. Einde. Ineengedoken loopt Luhukay richting trap. De laatste keer? Vermoedelijk niet. Tenzij hij zelf de stekker eruit trekt. Het bedankrondje van de spelers is snel gemaakt. Van Dijk, El Azrak en Braken nemen nog de moeite op de foto te gaan met fans. Koud tot op het bot. Toch maar de terugwandeling aanvaarden. Sneeuw. Allemaol d’n Berg af. Nabeschouwingen her en der. Machtig. Stervenskoud. Razelen. Harder lopen. Zingende fietsers zoeven stadwaarts. Druk op het station. Gezangen in de stationshal, in de tunnel, op de perrons. Hemels. Trein vijf minuten vertraging. Gezangen. Koud. Trein in. Correspondentie bijwerken. Beetje opwarmen, beetje opdrogen. Station. Gezangen op het perron. Sneeuw. Koud. Koptelefoon op. De fiets op. Wind tegen, sneeuw tegen. Thuis. Koud. Kop thee en naar bed. Koud. Pas halverwege de nacht opgewarmd. Zeven uur op. Krant uit de bus halen. ‘De laatste keer dat VVV zelf een doelpunt wist te maken, was in de thuiswedstrijd tegen Roda JC, op 13 februari. Al 570 minuten wisten de Venlonaren het net niet meer te vinden.’ Echt? Zelftwijfel. Nee, bullshit die krant. Met eigen ogen op 14 maart drie VVV-goals in Helmond gezien. De laatste van Venema in de 81e minuut. 279 VVV-minuten geleden. Nog vijf wedstrijden. Zonder VVV-goal waarschijnlijk.