Een jaar geleden overleed mijn oom Theo Vincken, als sportjournalist van het
Dagblad voor Noord-Limburg en Dagblad De Limburger tientallen
jaren lang VVV-volger (klik ook hier). Uit zijn nalatenschap ontving ik een prachtige collectie
VVV-foto’s. Ik zorg ervoor dat die op de juiste plaats terechtkomt. Maar niet
nadat ik een aantal herinneringen heb opgehaald, telkens aan de hand van één
foto, telkens in precies tweehonderd woorden.
Zondag 28 maart 1976. VVV was een week eerder periodekampioen geworden, ik een maand eerder 11. Mijn eerste
awayday ooit met VVV.
Awayafternoon
eigenlijk: Helmond Sport uit, half uurtje rijden. Bij hoge uitzondering niet
met m’n vader (geen idee waarom niet), maar helemaal alleen met oom Joop. Wat het nog veel specialer maakte. Staanplaats aan de lange zijde. Overdekt, had je
bij VVV niet. Veel Venlonaren, duizenden Venlonaren. Meer nog dan de wedstrijd
herinner ik me de twee mannen schuin achter ons. Mannen met baarden,
woeste baarden. Helmonders, broers op het eerste oog. Om de zoveel minuten toverden
ze een flesje sterke drank tevoorschijn om dat vervolgens iets ten noorden van hun woeste
baard te laten landen. Zoiets zag je bij VVV niet. De wedstrijd zelf was
maar een moeizame bedoening. Absoluut niet de verwachte walk-over voor de runner-up. Een
gelijkspel dreigde. En toen stond ineens aanvaller Eddy Beckers op van de bank.
Voor zijn eerste optreden van het seizoen. Allerlaatste minuut,
finest hour
voor Eddy: weergaloze halve omhaal, zo mogelijk nog weergalozer vastgelegd door
de fotograaf (Lé Giesen?). 1-0. Uit en over. Eddy in de zevende hemel
– ik in de
zevende hemel, in Helmond, ergens op die machtige foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten